94285301 djvu

233

ELEKTROFIZYOLOGIA

szczalna błonka może uwarunkować powstanie siły elektromotorycznej. możemy postąpić w sposób następujący:

Bierzemy cienkie jelito żaby i po usunięciu błony śluzowej i dokładnem przemyciu wodą, jeden koniec podwiązujemy, przez drugi zaś napełniamy je zapomocą odpowiedniej strzykawki powietrzem. Po wysuszeniu płuczemy je w alkoholu i eterze, ażeby usunąć resztki tłuszczu; po ponownem wysuszeniu wprowadzamy do środka jelita również zapomocą strzykawki ogrzany roztwór żelatyny 10 lub 15%-wy rozpuszczonej w '.U lub 1/10 n. roztworu żelazosinku potasowego, poczem odpowiedni koniec się podwiązuje, jelito się oczyszcza możliwie od żelazosinku i pozostawiamy w ehłodnem miejscu, aż póki żelatyna nie skrzepnie. Następnie przywiązawszy szklany ciężarek do jednego końca jelita i niteczkę do drugiego, przymocowujemy tę ostatnią do jakiegoś poziomego pręta. Nalawszy do probówki takiego samego roztworu żelatyny w */s lub 1/10 n. roztworze siarczanu miedzi i ogrzawszy tę probówkę do kompletnego rozpuszczenia żelatyny, zanurzamy do niej na chwile owe wiszące jelito. Po wyjęciu z probówki jelito oziębiamy tak, ażeby się na powierzchni jej utworzyła warstwa skrzepłej żelatyny, poczem te samą manipulacyę powtarzamy raz drugi, trzeci, cztwarty, nim na powierzchni jelita utworzy się warstewka od 1—1 */₂ mm grubości. Po skrzepnięciu żelatyny przystępujemy do badania: Zastosowaliśmy tu roztwory żelazosinku potasu i siarkanu miedzi z tego powodu, że one przy zetknięciu ze sobą dają osad, który tworzy błonke, posiadającą własność błon nawpół przepuszczalnych. Y\ naszym przypadku taka błonka tworzy się w ścianie jelita. Z początku drobniutki osad zamyka wszystkie przestworki, do których się dostały oba rozczyny i jeżeli rozczyn żelazosinku przesiąknął przez jelito, to stopniowo osad taki powstaje także na powierzchni.

Badanie takiego sztueznego włókna wykazuje, że powierzchnia jego jest rzeczywiście izopoteneyalną; przykładając bowiem elektrody do rozmaitych punktów, nie wykażemy żadnego prądu albo tylko słabe ślady. Jeżeli natomiast przetniemy jelito poprzecznie brzytwą i przyłoży m\ zwykłe elektrody niepolaryzujące się, jednę do poprzecznego przekroju dokładnie w środku tego przekroju, drugą na powierzchni, to otrzymanie prąd, którego siła elektromo-toryczna jest tak znaczna, że dochodzi do 30—40 m V. Dosw iadcze-nie to wskazuje, że rzeczywiście podwójna warstwa jonów, wytworzona błoną, może być źródłem siły elektromotorycznej, że do tego wcale nie potrzeba obumierania na poprzecznym przekroju, jak to • przypuszcza Hermann w mięśniach i nerwach.

Okoliczność, że w danym przypadku, mimo, że prąd odprowadzony do galwauometru może być równie silny jak prąd mię-śniowy, na powierzchni jelita nie mam}' żadnych różnic poteneyału, podczas gdy w mięśniach je stale obserwujemy, wskazuje, że ten jeden warunek: błona na wpół przepuszczalna, nie wystarcza do