94289001 djvu

370 ADOLF BECK

że ze sznura tylnego, który stanowi dalszy ciąg korzonków tylnych, zdążają liczne gałązki oboczne do tylnegc rogu tejsamej strony rdzenia, gdzie część ich biegnie w głąb rogu przedniego. Są to tak zwane najdłuższe gałązki oboczne (4 ryc. 127), które rozdzielając się wachlarzowato, dochodzą aż do komórek ruchowych przednich rogów [Km ryc. 127). Te zatem włókna najdłuższe mogą tworzyć łuk odruchowy prosty, czyli łuk odruchu miejscowego, który biegnie od powierzchni czuciowej P przez włókno dośrodkowe s, korzonek tylny t i włókno 4 do komórki ruchowej Km, stąd przez

Ryc- 127.

Anatomiczna podstawa łuku odruchowego w rdzeniu pacierzowym.

P — powierzchnia czuciowa; s — włókno dośrodkowe korzonka tylnego ż; 1, 2, 3 — krótkie gałązki oboczne pozostające w rogu tylnym; 4 — długa gałązka oboczna sięgająca do komórki ruchowej km w przednim rogu szarej sub-stancyi; m — włókno ruchowe korzonka przedniego; M — mięsień.

włókno odśrodkowe m do mięśnia M (ryc. 127). Ponieważ jednak (jak to wykazał Biliołea) długie gałązki oboczne, pochodzące z włókien jednego korzonka tylnego, pozostają w danym odcinku rdzenia, a co najwyżej jeszcze w sąsiednim, nie dochodzą zaś do dalszych (ryc. 128), a ponieważ, jak widzieliśmy, odruch może dojść do sku-