94283701 djvu

FIZYOLOCtIA narządu wzroku 417

jest dla każdej pary ciał przeźroczystych ilością stałą i nosi nazwę współczynnika załamania, n. p. dla powietrza i wody n = ⁴/_s, dla powietrza i szkła ³/₂.

Dodać należy, że promień załamany leży w płaszczyźnie padania i że promień padający na powierzchnię graniczną prostopadle nie ulega załamaniu, lecz przebiega w nowem środowisku w niezmienionym kierunku.

Jeżeli dwa środowiska rozdzielone są powierzchnią kulistą, której przekrój przedstawia łuk AB (ryc. 144), wtedy prostopadłą padania jest promień krzywizny tej powierzchni. Stąd promień PS

Ryc. 144.

Załamanie na jednej powierzchni kulistej.

przejdzie do drugiego ciała bez zmiany kierunku, promień zaś PK załamie się w kierunku KO. W punkcie 0 przecinają się też wszystkie inne promienie wychodzące z punktu P i padające na powierzchnię AB. Prawidło to odnosi się jednak tylko do promieni, tworzących niewielki kąt z osią XY. Ta wiązka promieni przyosiowych wytwarza zatem w punkcie 0 obraz punktu_ P. Te dwa punkty noszą nazwę punktów sprzężonych. Dodać jeszcze należy, że, im odległość punktu świecącego od powierzchni łamiącej (PS) jest mniejsza, tem odległość obrazu (SO) jest większa i na odwrót.

Promienie równoległe padające na kulistą powierzchnię łamiącą skupiają się w jednym punkcie na osi, który to punkt nosi nazwę ogniska (F) (ryc. 145). Podobne ognisko (F’) znajduje się również na osi w pierwszem środowisku, a promienie wychodzące z tego ogniska i padające na powierzchnię łamiącą, przebiegają w drugiem środowisku równolegle do osi. Punkt F’ nazywamy

Fizyologia człowieka.    27