223 (56)

223

kierunku celowania (rys. 6.32). Po wysunięciu łaty na zewnątrz tak, że wskaźnik zerowy łaty (tarcza) znajdzie się w polu widzenia lunety na pionowej kresce siatki celowniczej, na stropie zaznaczamy położenie osi, kreśląc odpowiedni znak. Może to być znak osi konstrukcyjnej lub osi przesuniętej o taką wartość A, aby wyznaczona oś nie była zakrywana później przez ustawiane elementy ścienne przy montażu. Z jednego stanowiska danej bazy możemy wytyczyć oś dla całej ściany zewnętrznej, a wskaźniki powinny leżeć na prostej równoległej do osi konstrukcyjnej tej ściany. Przed ostatecznym oznaczeniem danego wskaźnika należy tyczenie zawsze przeprowadzić w dwóch położeniach lunety, a średnia z wyznaczonych miejsc jest wolna od wpływu błędów instrumentalnych (patrz par. 3.2.3).

Rys. 6.32. Metoda stałej prostej (płaszczyzny odniesienia): 1 - łata realizacyjna lub niwelacyjna,

2 - tyczony wskaźnik, 3 - wskaźniki konstrukcyjne, 4 - stanowiska teodolitu

W omówiony sposób możemy ustalić linie wskaźników pozostałych ścian zewnętrznych budynku. Po sprawdzeniu poprawności wytyczenia pod względem równoległości i prostopadłości oraz odległości zgodnych z projektem wyznacza się wskaźniki podłużnych i poprzecznych ścian wewnętrznych.

Do odmierzania (odkładania) wielkości 1 = d + A, będącej odległością osi przesuniętych od płaszczyzny odniesienia, stosuje się specjalne łaty realizacyjne (tys. 6.32). Po wprowadzeniu zera podziału łaty (z zamontowaną tarczą celowniczą) w płaszczyznę odniesienia realizowanąprzez oś celową teodolitu odpowiednie ustawienie suwaków na łacie wskaże położenie tyczonej osi.

6.7.2. Tyczenie wskaźników konstrukcyjnych metodą rzutowania

Przenoszenie osi konstrukcyjnych na różne poziomy metodą rzutowania polega na ustawianiu teodolitu na przedłużeniu płaszczyzn konstrukcyjnych zazna-