Drobna bylina o charakterystycznych okrągławych, niewielkich, dlugoogonkowych. czerwonawych liściach pułapkowych zebranych w przyziemny różyczkę, gęsto pokrytych czerwonymi, gruczołowymi włoskami. Łodyga wzniesiona, bezlistna, wysokości do 25 cm, na szczycie z graniastym kwiatostanem. Kwiaty niepozorne, każdy z 5 białymi płatkami i 3 słupkami. Na szczycie każdego z gruczołów pokrywających liść znajduje się błyszcząca kropelka lepkiej wydzieliny przypominającej rosę lub nektar i wabiąca owady, stąd nazwa rośliny, zarówno polska (od .,rosa”), jak i łacińska (od greckiego słowa droseros - zwilżony rosą). Zwabiony owad przykleja się do liścia i wówczas włosek wydziela enzymy, które stopniowo trawią ofiarę.
Rosiczka rozmnaża się przez nasiona i poprzez pączki przybyszowe powstające na obumierających liściach.
Czerwiec - sierpień. Kwiaty są samopylne.
Głównie torfowiska wysokie, rzadziej torfowiska przejściowe. Czasem spotykana w borach bagiennych i na wilgotnych wrzo-sowiskach oraz na brzegach jezior dystroficznych.
Licznie na niżu i znacznie rzadziej w górach. Gatunek szeroko rozpowszechniony w Europie, Azji, Ameryce Północnej i na Grenlandii.
W ostatnich dziesięcioleciach liczba stanowisk uległa znacznemu zmniejszenia z powodu osuszania torfowisk. W „Polskiej czerwonej księdze roślin” gatunek zaliczany do rzadkich.
Rosiczka prowadzi fotosyntezę typową dla roślin; owady są dla niej źródłem azotu - pierwiastka niezbędnego do rozwoju, lecz trudno dostępnego w torfowym podłożu.
53