389 [1024x768]

398

ELEKTROCHEMIA

w roztworze odniesienia i w roztworze badanym. Wprowadzając tzw. stosunek izopiestyczny R, zdefiniowany za pomocą równania:

(5.133)

wówczas równania (5.132) możemy napisać w zwięzłej postaci:

<t>s = R4>₂    (5.134)

Tak więc ze znanego praktycznie współczynnika osmotycznego roztworu odniesienia <f>₂ możemy otrzymać praktyczny współczynnik osmotyczny roztworu badanego <j>₃. Znając wartość praktycznego współczynnika osmotycznego (f>i, znajdujemy współczynnik aktywności substancji rozpuszczonej w roztworze badanym przez zastosowanie równania Gibbsa-Duhema (5.126), które modyfikujemy wprowadzając w miejsce ułamków molowych molarność. Wróćmy do poprzednich oznaczeń — indeksy 1 i 2 oznaczają znowu rozpuszczalnik i substancję rozpuszczoną w roztworze badanym. Ponieważ zgodnie z (5.129):

_ m •

Jf, “ fOOO

zatem równanie Gibbsa-Duhema przyjmie postać:

1000 .. ..

^ d In a, = — mdlna₂ = —vmalna_Ł =

= -vmd ln(y_t • m_t)    (5.135)

Ponieważ równanie to piszemy dla roztworu badanego, zatem a₂ oznacza tutaj aktywność substancji rozpuszczonej w roztworze badanym. Zachodzi takie równość d lnm_± = d Inm

gdzie m_t oraz m oznaczają średnią molarność i molarność roztworu badanego. Wstawiając to wyrażenie do równania (5.135) otrzymujemy:

dlnflj = —vmd ln(y_t • m)    (5.136)

Korzystając z definicji praktycznego współczynnika osmotycznego (5.128): ln <2,

4> = --jT

oraz równania (5.129), możemy napisać:

(5.137)

m)