72 73 (22)

72

czy czynności, która nie mogłaby się stać częścią "zawodów", efekty szkoleniowe wszelkiej sportowej rywalizacji są zazwyczaj bardzo wysokie. Istnieje jednak poważna groźba deprecjonowania najsłabszych. Instruktor tak musi ułożyć system pun-ktacyjny by najgorszy słabeusz też miał szansę się wykazać i.by nie wyglądało to zupełnie sztucznie. Można to zrobić dwojako: albo organizując na zmianę ćwiczenia tak dobrane by najsłabsi w jednej dziedzinie okazali się najlepszymi w drugiej albo wprowadzając poza oceną celu podstawowego /np. najkrótszy czas wykonania slalomu/ ocenę różnych elementów dodatkowych /np. zachowanie stałej bezpiecznej odległości od boi, poprawność techniki prowadzenia żagli, itp./ Każdy bowiem wyegzekwowany wysiłek powinien dać satysfakcję.

Następnym problemem, którego rozwiązanie wymaga jednak już sporego doświadczenia jest stałe rozniecanie "głodu wiedzy" u szkolonych. Mówiąc inaczej każde dobrzo wykonane ćwiczenie powinno dopingować do nauczenia się czynności, które pomogłyby wykonać je sprawniej i efektywniej. Na ogół takie oczekiwanie jest oczywisto pomiędzy szczególnymi grupami manewrów.

Każdy umiejący ostrzyć i odpadać chce umieć wykonywać zwroty. Każdy kto opanował manewry główne i przygotowawcze chce je zastosować do manewrów portowych. Znacznie trudniej o tego rodzaju stymulację w przypadku samych ćwiczeó wstępnych. Jest tutaj duże pole do popisu dla instruktora. Nie można tylko nigdy zapomnieć by nie naruszyć zasady nieprzekazywania nadmiernej ilości informacji. Zakończmy ten punkt szczegółową systematyką ćwiczeń wstępnych wraz z proponowaną kolejnością ich wprowadzania /Rys.2/ przy czym należy to traktować nie jako bezwzględnie obowiązującą regułę lecz Jako przykład rozwiązania zagadnienia. W schemacie celowo nie podano dni w których należy wprowadzić poszczególne elementy gdyż zależy to od percepcji szkolonych. Należy tylko jeszcze raz podkreślić, że nie wolno się spieszyć! Ćwiczeń przygotowawczych /wyłącznie bo powtarzać trzeba aż do końca/ można nauczać ponad tydzień a manewrów złożonych dwa dni i też może być dobrze, ale na odwrót się nie da!

4. Ćwiczenia pomocnicze - stworzyć system motywacyjny Oosyć trudno jest przekonać kursanta o potrzebie dokładnego opanowania techniki ostrzenia czy precyzyjnego ustawienia jachtu w linii wiatru, ale każdy szkolony czynności "pracy załogi" traktuje jako zło konieczne, potrzebę klaru jako "kapralski” wymysł instruktora a odpowiadanie na komendy jako "paramili-taryzm". Prawdą jest, że tradycja ośrodków i obozów szkoleniowych usankcjonowała w praktyce instruktorskiej wiele elementów do prowadzenia jachtu zupełnie niepotrzebnych typu: apele poranne /"baczność" i "spocznij"/, gwizdki, raporty itp. już nie mówiąc o praktykowanych idiotyzmach typu "marsz na obiad w kolumnie czwórkowej" czy wracająca jak przysłowiowy bumerang mania mundurowania wszystkich szkolących i szkolonych /najlepiej z wielkim emblematem na piersi/. Nie podejmuję się z tym walczyć gdyż wszelkiego rodzaju wyróżniki zewnętrzne czy nonsensowne wymogi dyscyplinarne bywają niekiedy zbyt dobrym parawanem dla merytorycznej niekompetencji. Ale jak przekonać kursanta, że w przeciwieństwie do zamiatania placu apelowego utrzymywanie w stanie absolutnej czystości jachtu żaglowego ma swoje racjonalne uzasadnienie? Każdy głupi zakaz powoduje odruch łamania zakazów rozsądnych. Każdy głupi rygor po-