CB i rad 044

44

IV. PODSTAWY RADIOKOMUNIKACJI

RADIO

RADIUS — PROMIEŃ (termin pochodzenia łacińskiego)

W mowie potocznej określamy nim zarówno aparat odbiorczy, jak i słyszaną za jego pośrednictwem audycję. Mówimy: „mam radio”, „słuchałem radia”. Terminu radio używa się również w szerszym znaczeniu, obejmując nim wszelkie zjawiska związane z przesyłaniem na odległość sygnałów bezprzewodowo za pomocą fal elektromagnetycznych. Zjawiska te stanowią, z punktu widzenia fizyka, dział fizyki współczesnej, który można by nazwać radiofi-zyką lub radioelektrycznością. Ten dział fizyki stanowił naukową podwalinę powstałej na początku XX w. gałęzi techniki - radiotechniki.

Radiotechnika obejmuje wszelkie zagadnienia techniczne związane z wytwarzaniem drgań elektrycznych dużej częstotliwości i różnymi ich zastosowaniami praktycznymi np.w:

—    radiokomunikacji,

—    medycynie,

—    biologii,

—    przemyśle itp.

Przedmiotem radiotechniki jest więc:

—    budowa,

—    eksploatacja i konserwacja wszelkich urządzeń radiotechnicznych (jak generatory drgań elektrycznych, nadajniki i odbiorniki fal elektromagnetycznych),

—    przetwarzanie dźwięków na impulsy elektryczne i odwrotnie.

Początkowo radiotechnika stanowiła dział elektrotechniki. W miarę rozwoju badań fizycznych w XX w. i stosowania ich wyników w technice, następuje wielostronny rozrost zagadnień radiotechnicznych. Wywołuje to nie tylko oddzielenie radiotechniki jako samodzielnej gałęzi od elektrotechniki, ale i stworzenie w jej obrębie wielu nowych działów:

a)    naukowych : radioastronomia, radiobiologia, radiochemia, radiofarmakolo-

gia, radiologia, radiometeorologia,

b)    technicznych, jak np.:

—    radiografia wykonywanie zdjęć (medycyna, defektoskopia itp.),

—    telewizja przesyłanie obrazów na odległość,