IV. PODSTAWY RADIOKOMUNIKACJI
61
W obecnej technice radiokomunikacyjnej znajdują zastosowanie fale elektromagnetyczne o długościach od 30 km do kilkunastu mm, zwane falami radiowymi.
W 1929 r. Międzynarodowy Komitet Doradczy Radiokomunikacji w Hadze podzielił obszar fal elektromagnetycznych na kilka zakresów.
PODZIAŁ FAL RADIOWYCH
Podział ten uwzględnia w głównych zarysach zmiany właściwości fizycznych, które zachodzą w sposób ciągły ze zmianą długości fali.
Liczne badania wykazały, że właściwości fal elektromagnetycznych bardzo długich (dziesiątki kilometrów) znacznie odbiegają od właściwości światła. Występuje to może najjaskrawiej w zjawisku zwanym uginaniem fal, tj. w odchyleniu od prostoliniowego rozchodzenia się ich w przestrzeni. Przyczyna tych różnic tkwi w tym, że wymiary przedmiotów, mogących się fcDNiE znaleźć w zwykłych warunkach na drodze wiązki światła, są duże w sto-dnie sunku do jego długości fali (przynajmniej 100 razy większe), natomiast dla długich fal elektromagnetycznych 1-UGiE wszelkie przeszkody terenowe, jak do-my, góry itp. rzadko są rzędu długości fali. Dlatego też odgrywają one dla długich fal elektromagnetycznych rolę analogiczną do roli cząstek ultra-mikroskopowo małych w stosunku do promieni świetlnych. W tych warunkach uginanie fal elektromagnetycznych jest tak silne, że obchodzą one wszelkie przeszkody, nie dając cieni w znaczeniu optycznym. W zwykłych więc ziemskich warunkach trudno jest mówić o prostoliniowym rozchodzeniu się, załamywaniu i odbiciu długich fal elektromagnetycznych.
300 GHz
30 GHz
3 GHz
300 MHz
30 MHz
3 MHz
300 kHz
30 kHz
częstotliwość
1 mm
100 m
1 cm
10 cm
I m
lOm
iTKIE
JTKIF.
1 km
10 km .30 km
100 km
długość fali X
Rys. 22. Widmo fal radiowych