Z czasem dąży się do uzyskania w głównej części toku ćwiczeń liczby tętna wynoszącej około 70% liczby uzyskanej w próbie wysiłku submaksymalnego i utrzymanie jej przez 15-20 minut.
Jeżeli istnieją przeciwwskazania do wykonania próby wysiłkowej, wielkość wysiłku, który chory wykonuje ocenia się na podstawie badania tętna, pomiaru ciśnienia tętniczego krwi, wykonywanych przed, w czasie i po zakończeniu ćwiczeń. Ponadto wykonuje się badanie elektrokardiograficzne przed, w czasie i po zakończeniu ćwiczeń.
W czasie wykonywania ćwiczeń trzeba zawsze obserwować pacjenta i pytać o jego samopoczucie, uczucie bólu mięśni, zmęczenie i dolegliwości ze strony serca.
W sanatorium chory wykonuje ćwuczenia fizyczne o znacznej intensywności i dłuższym czasie ich trwania. Jest to możliwie, ponieważ jest on pod stałą opieką lekarza i fizjoterapeuty przeszkolonego w rehabilitacji kardiologicznej. Dawkow-anie wysiłku można dokładnie planować i oceniać. Nad bezpieczeństwem chorego w czasie ćwdczeń czuw^a lekarz dysponujący aparaturą reanimacyjną.
Własny, sprawdzony w^ praktyce model leczenia sanatoryjnego dawrkow^anymi ćwiczeniami fizycznymi chorych na dusznicę bolesną wysiłkową stabilną opracowała Grażyna Dąbrowska (1986).
Etap ten rozpoczyna się praktycznie wówczas, kiedy chory jest już zdolny do podjęcia dotychczasowej lub innej pracy. Przed podjęciem pracy należy przeprowadzić próbę wysiłku submaksymalnego celem stwierdzenia, czy obciążenia związane z pracą nie są dla chorego za duże. Trening podtrzymujący, a następnie podwyższający ogólną wydolność fizyczną i krążenia powinien chory uprawiać do końca życia.
Korzystne wyniki treningu występują po 4-6 tygodniach, a wyraźny wzrost wydolności po 6-9 miesiącach systematycznych ćwiczeń.
Chory może ćwiczyć w ośrodku rehabilitacji kardiologicznej pod nadzorem specjalistycznym lub w domu, przeprowadzając okresowe badania kontrolne. Chory ćwiczący w domu powinien być dokładnie pouczony o rodzaju ćwiczeń, kontroli wykonywanej
38