CCI00161

Jednakże nawet po uchwaleniu wniosku wyrażającego rządowi nieufność losy gabinetu nie są jeszcze przesądzone. Po podjęciu takiej uchwały premier składa dymisję na ręce prezydenta - ten jednak może jej nie przyjąć, a rozwiązać Zgromadzenie Narodowe.

Konstytucja z r. 1958 nie zna interpelacji, traktowanych jako środek niebezpieczny, grożący obaleniem rządu. W to miejsce wprowadzono mniej niebezpieczne, ale i mniej skuteczne, niezagrażające losom gabinetu - zapytania. Udzielana przez członka rządu odpowiedź może stanowić przedmiot dyskusji oarlamentarnej, ale bez przegłosowywania wniosków.

W odróżnieniu od ujęcia przedstawionych uprzednio organów państwowych, charakterystyka parlamentu podana została od strony akcentującej zmiany wprowadzone w r. 1958. Przyjęcie takiej postawy wydaje się uzasadnione tym, że wszystkie inne naczelne organy państwowe doznały w okresie V Republiki wzmocnienia, wzrosła ich rola ustrojowa i znaczenie. Jedynie parlament, a ściślej mówiąc, Zgromadzenie Narodowe, doznał ograniczeń. Jednakowoż podkreślić należy, że praktyka ustrojowa, a szczególnie orzecznictwo Rady Konstytucyjnej zmierza w kierunku osłabienia tych ograniczeń i wzmocnienia pozycji parlamentu.

4. RADA KONSTYTUCYJNA

Organ ten stanowi zupełną nowość w strukturze aparatu państwowego Francji. Wprawdzie w IV Republice istniał Komitet Konstytucyjny, ale różnił s:ę on znacznie od Rady, która ma nową, oryginalną pozycję prawną. Nowe są także kompetencje tego organu. Komitet Konstytucyjny ograniczał wprawdzie rolę Zgromadzenia Narodowego, ale czynił to na rzecz izby drugiej, mieścił się żarem jeszcze w ramach systemu parlamentarnego. Rada Konstytucyjna wykracza poza te ramy. Mamy tu do czynienia z organem państwowym, którego istota była nieco inaczej pomyślana i zakładana przez twórców konstytucji, niż się to w praktyce stało.

Charakterystyczny jest skład Rady, określony w art. 56 Konstytucji na 9 csób. powoływanych po 3 przez Prezydenta Republiki, przewodniczących Zgromadzenia Narodowego i Senatu na okres 9 lat. Przewodniczącego Rady, spośród jej członków, powołuje Prezydent Republiki, zaś Rada Konstytucyjna odnawia ,s:ę w jednej trzeciej co 3 lata. Obok członków pochodzących z nominacji w skład Rady mogą wchodzić z urzędu i dożywotnio byli Prezydenci Republiki. Prawo takie posiada obecnie jedyny żyjący były prezydent V. Giscard lipEstaing, ale z niego nie korzysta, ubiegał się bowiem i uzyskał mandat człon-Łi parlamentu, a łączenia tych stanowisk zabrania konstytucja, wprowadzając ir compatibilitas.

Rada Konstytucyjna wyposażona została w szerokie uprawnienia kontrolne, fc:re bynajmniej nie sprowadzają się tylko do badania konstytucyjności ustaw, Uie są rzeczywiście rozległe i dotyczą różnych sfer. Do zadań Rady Konstytu-

167