Depresja u dzieci i mlodzieży 9 (42)

J°só Coliados Zorraqu(no.___ .

■ 5.1. Pomoc jako kuracja I terapia

Sens etymologiczny słowa kuracja (z łacińskiego cura-rej zawsze obejmował to wszystko, co związane jest z leczeniem, opieką, zaradzaniem czy pomaganiem. Podobnie odkrywamy, że termin terapia czy terapeutyczny (słowa utworzone z greckiego terapeytikee) odpowiadał służeniu, opiekowaniu się czy troszczeniu się w chorobie. Sama istota medycyny, psychiatrii i psychologii klinicznej i sens ich istnienia to akt, w którym specjalista przychodzi z pomocą choremu, oferuje mu spotkanie, które przynosi zbawienne zrozumienie i ratunek. Cała działalność lekarza i terapeuty wobec chorego, któremu starają się pomóc, będzie polegać na „przyciągnięciu” osoby — która cierpi na depresję w mniejszym lub większym stopniu — po to, aby spróbować przywrócić ją życiu w sieci normalnych, na ile to będzie możliwe, stosunków z samym sobą i innymi.

W tym sensie prawdą jest, żc wszelka terapia nie zawsze jest wystarczająca, ale że zawsze jest konieczna. Dlatego w przypadku depresji dziecięcych i młodzieńczych jasne są ostateczne cele każdej terapii: troszczyć się, opiekować się, pomóc dziecku lub nastolatkowi w rozwiązaniu jego problemów, podać mu rękę, umożliwić mu zrównoważony rozwój osobowy oraz, w miarę możności, troszczyć się o niego jeszcze bardziej niż o dorosłego, ponieważ wystawiony jest na większe ryzyko, niebezpieczeństwo czy zagrożenie — jest bardziej podatny na zranienie.

0 82

Koncentrując się obecnie na badaniu różnych sposobów terapii zaburzeń depresyjnych dziecka, nie możemy zapominać ani oddzielać badania od etapów diagnozowania i analizy przyczyn, które je poprzedziły. Pomimo ich wieloprzyczynowego charakteru fazy wstępne badania depresji winny być uważane za współzależne continuum. Tak więc powiedzieliśmy już, że diagnoza dziecka stanowić będzie istotną część planu działań terapeutycznych.

To, co dotyczy terapii (w naszym przypadku) jest terenem działań, zajęciem, interwencją w życie dziecka, które obejmuje profilaktykę i rehabilitację. Wewnątrz tego continuum wypada zasygnalizować jednak fazę początkową, profilaktykę początkową, która poprzedza ujawnianie się problemu depresyjnego. W ślad za nią przychodzi faza interwencji terapeutycznej (zastosowanie kuracji, które przedstawimy) i końcowy etap rehabilitacji, który w każdym przypadku wdroży przepisaną kurację i późniejszą kontrolę. W stosunku do dziecka i nastolatka należy uwypuklić programy profilaktyczne począwszy od wychowania przedszkolnego, przez profilaktykę w wychowaniu okresu szkoły podstawowej i profilaktykę w wieku młodzieńczym (wychowanie okresu szkoły średniej).

Dla dziecka terapia nie jest czymś łatwym do zaakceptowania — generalnie rzecz biorąc nie rozumie ono motywów ani konieczności interwencji ze strony specjalistów czy też zabiegów ze strony rodziny. Odpowiedzialni za pomoc człowiekowi w depresji widzą koniecz-83 □