Depresja u dzieci i mlodzieży 9 (89)

Josś Collados Zorraquino.

nostki, struktury, które są ulubionym przedmiotem współczesnego wychowania. Wychowawca będzie zatem twórcą i modyfikatorem struktur myślenia, które przekształcają wychowanków w istoty zdolne do postrzegania rzeczywistości w sposób możliwie najbardziej poprawny i bez niszczenia ich kreatywności.

Z tego punktu widzenia pierwszą cechą charakterystyczną, której wymagać się będzie od wychowawcy, jest umiejętność zbudowania aktywnego stylu przekształcającego jednostkę. Ponadto ma kierować jej uwagę na procesy nauczania, starając się, aby uczniowie byli zdolni do identyfikowania danych, do wypracowywania strategii, do tworzenia nawyków w pracy i nawyków osobistych. Najbardziej poprawna definicja nauczyciela to pośrednik. Pośrednik między treścią a uczniem, aby treść przedstawiła mu się w formie ustrukturyzowanej i wprowadzającej porządek w jego myśl i poznanie. Innym ważnym rysem tego profilu nauczyciela jest optymizm pedagogiczny — funkcją wychowawcy jest formowanie osoby i w tym celu wychowawca stara się, aby każdy uczeń wypracował pozytywny obraz siebie samego. Będzie to mógł osiągnąć, jeżeli nauczyciel tryska ufnością i pokłada ją nie tylko w najbardziej uzdolnionych, lecz również w uczniach, którzy nie posiadają pożądanych zdolności czy cierpią wskutek problemów, które zmniejszają ich osiągnięcia i samoocenę.

_7>3. Nastolatki, „te dziwne istoty’’, potrzebują nas

^widzieliśmy to już w drugim rozdziale, młodość jest jtapem normalnym, lecz dziwnym, przejściowym między dzieciństwem a wiekiem dorosłym, który przy okazji przekształca się w otchłań, studnię pomieszania, sta? ją walkę między dziecięcymi impulsami a nowymi, bardziej dojrzałymi pragnieniami, między tym, czego się od człowieka oczekuje a tym, kim człowiek chciałby być. Jest to etap zmian, przejścia, dziecko przestaje być dzieckiem i zaczyna swoje dorosłe życie. Następuje skok jakościowy w jego wzrastaniu — nie jest to już okres uczenia się, lecz podejmowania odpowiedzialności, posiadania swoich własnych kryteriów i decydowania o swojej własnej przyszłości. Rodzi się nowy etap, umiera jego życie dziecięce. Jest to okres walki i odzywania się, dziecko będzie musiało pożegnać się ze swoim dziecięcym ciałem, ze swoimi zabawkami, ze swoim stosunkiem dziecka względem rodziców.

W procesie młodości „normalne” jest to, iż istnieje nierównowaga i niestabilność. Nastolatek musi przejść do świata dorosłego bez wybierania go i nie wie przy tym, jak równocześnie oddzielić się od swojego dziecięcego świata, w którym czuł się tak wygodnie w całkowitej zależności od swoich rodziców. Oddzielanie się od tego, eo znane, aby przyjąć to, co nowe, wywołuje niestabilność i brak równowagi aż do chwili przystosowania się. Z tą niepewnością nastolatka łą-