DSC00065

/

mykającą pierwotnie akt pierwszy    _t

Jowialskiego.    ^{/f y}'/

■ Godzi się tu jednak wspomnieć, te l*tnUt    ^ |

wioną podstaw interpretacja, wedle której    $*«*/:

czuwa jednak w głębi serca owe cięźk }<_r »<    pj?*

przyjdą wkrótce, wraz z austriacką reformą r«ln ^ fcu?* na galicyjskie ziemiaństwo. A jeśli mimo ty , ⁷ niefrasobliwą wesołość, to ani przez głupotę    1

egoistyczną obojętność, tylko dlatego, te pogodna *    _t

sem, wie, że niczemu nie zdoła zapobiec, a śwSjh ^z ^ pełen złowróżbnych perspektyw, jest mimo    I

dzo śmieszny. Wywód ten, będący własnością StanUt* 1 Pigonia, godzien jest na pewno zastanowienia, choć tr!2*^a ! nie dostrzec pewnej jego słabości: opiera się giówyJ/** 1 fragmencie, który Fredro świadomie z tekstu sztuki h*** nął, tj. właśnie na wspomnianej powyżej piosence Jowta skiego.

Jowialski scharakteryzowany jest więc w sposób wy, I raźnie jednostronny: nic właściwie nie wiemy o wfcłg istotnych sprawach jego przeszłości i chwili bieżącej, ^ j na tym jednak polega główna trudność sformułowania ja- ! kichś wiążących ocen na temat tej postaci. Trudność ta i ma swą przyczynę w fakcie, że owa jędnostronga charakterystyka jest jednocześnie charakterystyką ju^Ai założeniu niezmiernie wieloznaczną, bo opartą jia takich ce- » chach umysłu i "charakteruóre same w sobie me są ani 1 złe, ani_dobre, które więc w_kazdym_ konkretnym przypadku podlegać fnogą^bardzo różnorodnym kwalifikacjom.

Wieloznaczność jako cecha konstytutywna postaci Jowiał-skiego. Jak już wiemy,/robiono Jowialskiemu zarzut z fak-' tu posługiwania się przysłowiami, rozumianymi jako gotowe formułki, uwalniające od samodzielnego myślenia. Ależ przecie w epoce Fredry nikt tak przysłów nie traktował! Przeciwnie, uważano je za wyraz „mądrości naro-