DSC00363 (10)

HeJktor Trojańczyk był nieustraszony:

Bo gdy achajskie ruszał gromić woje,

Żona mu zawsze podawała zbroję I przypinała pióropusz złocony.

Niestraszny był mu topór wyostrzony Syna Peleja, kiedy ramion dwoje Uściskiem go żegnało i kiedy na boje Unosił z sobą znak swej pięknej żony.

O szczęśliwy rycerzu, którego stroiły Wczoraj do walki rączki mojej miłej;

Co zbroję wziąłeś, a z nią — pocałunek!

Jej cnota spływa i na ciebie chwałą:

Gdyby mnie szczęście tak wielkie spotkało, Oddałbym pióro swe za twój rynsztunek!...

Przekład Af. Wronckicj.

&J''    .1 n ^

c#

Chłodny mi całus dałaś — o rozpaczy! — Gdym powracając chwycił cię w ramiona. Takie się daje temu, który skona,

Taicie dla Diany miał jej brat bliźniaczy,

Takimi wnuczka starą babkę raczy, Narzeczonego — skromna narzeczona...

Cóż to? Czy warga, za twoją spragniona,

Tak ci jest gorzką? I co ten chłód znaczy?

Idź rączej, miła, tych gołębi śladem,

Co są pieszczoty najtkliwszej przykładem, Kiedy całują się w miłosnym szale!

Błagam cię, odtąd albo w pocałunku Daj mi słodkiego zakosztować trunku, i Albo, zaprawdę, nie całuj mnie wcale!... \

Przekład M. Wronckiej.

43