DSC00675

330    —    Aleksander „

s

dząc o celu i służbie. A dar artysty i filozofa ma ^ sekret w utajonej wrogości wobec ziemi dorosłych.

(Osobny z_es

To prawie program Świata! Poświadczenie nieby^, chłonności, łatwości kojarzenia i plastyczności nazywania tu znaleźć na każdym kroku. Narrator systematycznie zacierai—

nicę między dostrzeżonym a wyobrażonym; realizuje metafori

■^rói ^0 1

porównanie, oczekując widocznych skutków ich działania w _r ¹¹ czywistości:    ”

Sztachety z wierzchu malowane biało: Białe i ostre, zawsze jak płomyki. Dziwne, że ptakom to nie przeszkadzało, Raz nawet usiadł na nich gołąb dziki.

(Furtka, UP 84)

Stylizacja na mowę dziecka z łatwością przełamuje p_rze. szkodę oddzielającą przedmiot od języka, sprowadza trudne do łatwego, niejasne do znanego, większe do mniejszego. Rzeczywistość miniaturyzuje się, staje dostępna i zrozumiała. A równo-cześnie — poetycko pięknieję. Narratorowi przy tym nie zawsze udaje snę podtrzymać sugestię, iż naśladuje wiernie infantylny sposób patrzenia; niektóre porównania, przez swą trafność i subtelność, wyraźnie przekraczają możliwości dziecka;

Potem ją całą chmiel gęsty owinie,

Ale tymczasem jest tego koloru,

Co liście lilii wodnych na głębinie Zrywane w świetle pięknego wieczoru.

(Ibidem)

W każdym razie cały poemat przedstawia proces poznawczy jako narastanie wiedzy w miarę przemiesźczania się w terenie. Dzieci, wracając do domu, docierają do przestrzeni coraz bliższej, własnej, oswojonej; przez furtkę, ganek, jadalnię, schody — do biblioteki ojca. Jest zatem przestrzeń ułożona — podobnie jak w Dolinie lssy — w układ koncentryczny: jej centrum stanowi

li Loc. cit.