- komizm sytuacyjny (np. Telimena i mrówki)
I komizm językowy (np. kalambury)
- komizm charakterów (postaci Fredry np. Papkin)
Rodzaje komizmu według Ziomka:
- niezgodność modelu i kontrmodelu (który ośmiesza model)
- komizm satyryczny i humorystyczny (zależy od nastawienia podmiotu: wyśmianie)
- humor dydaktyczny (np. powiastki)
- humor bezinteresowny
Podziały ze względu na temat, technikę, cel odbiorcy. Wiąże się z różnymi gatunkami (głównie komedia i farsa). W literaturze współczesnej także: groteska, ironia, czarny humor.
Termin ten ma dwa znaczenia:
- trop stylistyczny (antyczne retoryki)
- kategoria estetyczna
Ironia może więc być postawą podmiotu (ironiczną) lub wyrazem (trop).
Środki ironicznego wyrazu:
- ironia werbalna (komunikat podwójny — sens jest inny lub przeciwstawny niż sens dosłowny), należy odwołać się do kontekstu
- ironia sytuacyjna
- ironia jako kategoria estetyczna (sprzeczność w ludzkim świecie)
Wiąże się zawsze z subiektywizmem i dystansem wobec świata. Cechuje ją poczucie sprzeczności oraz wyższości. Podporządkowana jest pewnej wizji życia.
Formy ironii:
- narracyjna (Stern, Diderot) - zwielokrotnia się przedmioty mówiące, narrator demaskuje fikcyjno$ć zdarzeń
- werbalna - to, co mówi narrator / bohater
- dramatyczna - konstrukcja intrygi, kontrast między świadomością widza i postaci Odmiany ironii:
- sokratyczna - „Dialog” Sokratesa; przyjęcie postawy naiwnej, rozmówca sam się demaskuje
- romantyczna - F. Schlegl; sposób tworzenia - programowy dystans autora wobec opisywanej postaci; wychylanie się autora z dzieła, pisanie o pisaniu - jest wyrazem filozofii twórczości; podkreślenie dwudzielności bytu - dystans piszącego (ewolucja form narracyjnych)
- tragiczna - ironia losu (czyny wbrew intencji i woli prowadzą do katastrofy) - może być istotą tragizmu lub komizmu.
Groteska to pojęcia najbardziej wieloznaczne. Od XVI wieku wiąże się ją z karykaturalnością, hybrydycznością, niespójnością, deformacją, fantastyką.