DSC01629

pomnicnia, do której tłumnie zbiegał)' się duchy zmarłych, aby ugasić pragnienie. Gdy się napiły, od razu zapominały o swoim dawnym, ziemskim życiu, co pozbawiało jc wszelkich tematów do rozmów. Lecz duchy, którym poeta Orfeusz podał tajne hasło, powtarzały je cicho sługom Hadeaa, co umożliwiało im korzystanie z Jeziora Pamięci zwanego Mncmozyng, nad którym rosła biała topola: mogły tu swobodnie rozmawiać o swym przeszłym życiu, a nawet przepowiadać przyszłość. Tym duchom Hades zezwalał odwiedzać na krótko ziemię, gdzie ich potomkowie ty lko na to czekali, bo chcieli ich o mnóstwo ciekawych rzeczy zapytać, Hadesowi zaś składali w ofierze świnię, jako swojego rodzaju honorarium.

Po przybyciu do Tartaru duchy musiały się stawić przed Trybunałem śmierci składającym się z trzech sędziów: Minosa, Rada-mamysa i Aiakosa. Tych, którzy za życia nic byli ani specjalnie dobrzy, ani specjalnie żłi, posyłano na pola asfodclowc; bardzo złych zamykano w Rejonach Kary, znajdujących się za pałacem Hadeaa; bardzo dobrych wpuszczano przez furtkę, w pobliżu Jeziora Pamięci, do krainy porosłej sadami, zwanej Blizjum. Zawsze świeciło tam słońce, trwały nieprzerwanie zabawy, grała muzyka, brzmiał śmiech; kwiaty nigdy tam nie więdły i drzewa nieustannie rodziły świeże owoce. Szczęśliwcom, którym udało się dostać do Elizjum, wolno było odwiedzać ziemię w każdą zaduszkową noc, a jeśli jaka dusza zapragnęła, mogła ukryć się w ziarnic grochu w nadziei, że połknie je miła, zdrowa i zamożna dziewczyna i że znowu się z niej kiedyś narodzi jako człowiek śmiertelny. To tłumaczy, dlaczego w owych czasach przewidujący ludzie nie chcieli jadać grochu: bali się, że mogą połknąć swego własnego przodka.

Hades był niesłychanie bogaty, bo należało do niego całe złoto i srebro świata oraz cenne kamienie znajdujące się w ziemi. Za to wszyscy go nienawidzili, nawet Persefona, która współczuła biednym duchom, znajdującym się w jego mocy, i nie miała własnych dzieci na pociechę. Najbardziej wartościowym przedmiotem należącym do Hadesa był hełm niewidzialności, wykonany przez jednookie cyklopy, zesłane swojego czasu do Hadesu przez Kronosa. Po wygnaniu Kronosa Dzcus rozkazał Hadesowi wypuścić cyklopy na wolność, a one z wdzięczności ofiarowały mu ten hełm.

Rejonem Kary zarządzały Trzy Furie: były to ohydne, okrutne, czarne jak węgieł babska, o śmiercionośnym spojrzeniu, którym na głowic miast włosów rosły węże; miały psie twarze, skrzydła jak nietoperze i wiecznie ziejące ogniem oczy; w jednym ręku trzymały pochodnię, w drugim — pęk biczów. Furie często odwiedzały ziemię, aby karać ludzi okrutnych dla dzieci łub rue-

,1 f..

Irena Noviinviki _ (cM »    *