Niepełnosprawność intelektualna
Niepełnosprawność intelektualną definiuje się jako obniżone możliwości intelektualne, niski iloraz inteligencji (poniżej 70
w skali Wechslera) oraz ograniczoną możliwość przystosowania społecznego.
Osoby z niepełnosprawnością intelektualną posiadają problemy w funkcjonowaniu poznawczym, emocjonalnym oraz
adaptacyjnym. W zależności od deficytów rozwojowych, wyróżnia się cztery stopnie niepełnosprawności intelektualnej:
głęboki, znaczny, umiarkowany i lekki &
Niepełnosprawność intelektualna nie jest chorobą, lecz trwałym stanem zmniejszenia możliwości rozwojowych. Osoby
o głębokim i znacznym stopniu niepełnosprawności intelektualnej nie są w stanie funkcjonować bez pomocy innych osób.
y
ródła:
M. Kościelska, Wspomaganie rozwoju osób z niepełnosprawnością intelektualną, w J. Trempała, Psychologia rozwoju
człowieka, PWN, Warszawa 2011.
W. Otrębski, Interakcyjny model rehabilitacji zawodowej osób z upośledzeniem umysłowym, Wydawnictwo KUL, Lublin 2007.
Wszyscy dysponujemy pewnymi kompetencjami oraz możliwościami i wszyscy staramy się osiągną spełnienie. Wszyscy
chcemy być potrzebni. Wyrażanie siebie i samospełnienie u osób z niepełnosprawnością intelektualną jest możliwe, ale tylko
przy i dzięki pomocy innych. Lekceważenie osób niepełnosprawnych intelektualnie jest wyrazem niedojrzałości emocjonalnej
oraz społecznej i z
le świadczy o człowieku.
Niepełnosprawni intelektualnie to wyjątkowi  pacjenci . To osoby szczególnej troski. Aby mogli uczestniczyć we wspólnym
życiu społecznym, potrzebują naszej opieki opartej na zasadach etyczno-moralnych, na harmonijnym współistnieniu i
współdziałaniu. Ta szczególna sytuacja  ich zdrowia nie oznacza niemożności rozumienia i nauczenia się czegokolwiek.
Każda z osób, w zależności od poziomu rozwoju, posiada własne zasoby intelektualne, pewne zdolności i sprawności, które
można rozwijać, a na pewno PODTRZYMAĆ.
Prowadzone wielostronne i regularne zajęcia warsztatowe wspomagają zaburzony rozwój, dają niepełnosprawnym
intelektualnie warunki do rozszerzania spontanicznej aktywności wewnętrznej, niezbędnej dla kształtowania posiadanych
zdolności i umiejętności, dla rozumienia swoich emocji i motywów działania, dla odczuwania własnej osoby jako kogoś
społecznie wartościowego.
Osoby niepełnosprawne intelektualnie w wyjątkowy, niezwykły sposób wyrażają swoje działania na zajęciach plastycznych.
Poprzez zastosowanie różnych technik i form pracy podopieczny uczy się wyrażania samego siebie, swoich myśli i uczuć.
Przekazuje, na miarę swoich możliwości, własny, jedyny i niepowtarzalny sposób postrzegania świata.
Aurelia Korbiel, psycholog
Tweet
Podziel się: