DSC04234

>1*1 .K.łltHH'KN NI#. IHU.MKI wv#.vnv RiuihK()W(ii*ni.imin zni

R    J¹⁰*!*?!    pr..i a. DyUkową

i i vv \viinu-i . mh i ^{1 uu}' \    W najdokładniej /Iimlunym lam

t<>

<K

(Ilu \N Witowu wiek zespołu roślinności interfazy bnUing, przykry-

kOW

^{nw 10 310 ±uo} l 10 150±I40 lal H. C. iWAsylikowa, 1984). Jedno * nleUoznyoh Jak dotąd, określono wie-^StT'\\r » ° gleby kopalnej interfazy belling znajduje się w Annopolu nad Wisliy gdzie Jest ona przykryła wydmą. Jej wiek określono m ¹¹ ?, *7?    "• ^l>*    Manikowska, 1970, 1977). Dokładniej opisa

ne profile gleby tego wieku z pr a doliny warszawsko-berlińskiej (K. Krajewski, 197/) świadesą, śe jest to gleba powstała w środowisku tundry parkowej (profile w Kraskach, Wojciechowie i Borkach Liptowskich). Tworzą ją piaski pylaste jasnoszare lub żółtordzawe z konkrecjami mun-ganowo-żelazistymi w postaci rurek. Utwór ton jest śladem oglejenia. Młodszą część profilu glebowego tworzy piasek humusowy brązowoczar-ny, miąższości mniejszej niż 1 cm.

W użnym stanowiskiem jest póżnoglacjałny profil osadów jeziornych w Niechorzu na zachodnim Pomorzu (K. Kopczyńskn-Lamparska, 1976, K- Kopczyńska-Lamparska, E. Brykczyńska, B. Marciniak, 1976; E. Bryk-czyńska, 1978). Profil ten w dolnej czyści jest złożony z mulku piaszczystego przykrytego warstewką torfu miąższości 6 cm, datowaną na najstarszy dryas (12 920 i 330 lat B. P.). Do bnllingu należy wyżej leżącą warstwa torfu miąższości 1 cm, szary mulek z muszelkami (5 cm) oraz glina soliflukcyjna (4 cm) i przykrywający ją szary pył bez mięczaków (6 cm).

Gytie bollingu występują też w póżnoglaejalnej rynnie w rejonie Konina. Diagram pyłkowy (Z. Borówko-Dlużakowa, 1969) pozwolił na stwierdzenie ich na głębokości 6,40—5,95 m.

Do pogranicza bollingu odnosi się data 12 330 i 290 lat B. P. oznaczona w próbce torfu mszystego z profilu w Ośnie na Nizinie Wielkopolskiej (K. Tobolski, 1977).

Gleby interfazy boi ling tworzyły się bardzo krótko, zaledwie około 300 lat i dlatego są bardzo słabo rozwinięto. W dodatku późniejsze nasilenie deflacji doprowadziło w wielu miejscach do zniszczenia gleby.

Faza starszego dryasu jest znana w profilach osadów różnych facji. Najważniejsze są tu osady jeziorne, ponieważ pozwalają oni' na ich datowanie i określenie panujących wówczas stosunków po biogeograficznych. Miąższość osadów starszego dryasu w osadach jeziornych wynosi do około 1 m. Diagramy pyłkowe charakteryzują się zwiększeniem, w stosunku do interfazy boi,ling. udziału roślin zielnych oraz występowaniem brzozy i sosny, tworzących zespół lasotundry z kępami brzóz krzewiastych, właściwy klimatowi subnrktycznomu. Rozrzedzenie szaty roślinnej spowodowało nasilenie deflacji i redepozycji piasków wydmowych. Rezultatem tych procesów jest. pospolite występowanie dato-wunych na starszy dryas osadów colicznych. Są one dokładniej poznane w środkowej i zachodniej części Niżu Polskiego; we wszystkich stanowiskach tworzą pokrywę miąższości 2—7 ni w pradolinio warszawsko--berlińskiej (K. Krajewski, 19/7), a w innych obszarach do 10 m (B. Manikowska, 1977). W części dolnej pokryw colicznych występuje domieszka gruboziarnistego piasku ze żwirom. Pokrywa ta leży niezgodnie na osadach starszych i zawiera poziomy ścięcia, świadczące o przesuwaniu się wydm.