DSC04989 (2)

Niech i śmierć witam pogodnie, jeżeli Już teraz ku mnie cichą stopą kroczy.

Bo czemuż miałaby się wydać straszną,

Gdy raczej wzywać jej trzeba — z dwóch przyczyn:

Zabije ciało, nie pozostawiając

Mocy grzeszenia przeciw Najwyższemu,

A ducha, z mroków wyrwanego, odda Niebu. O, gdybyż było to już bliskie!

Ujrzę oczyma, czego nawet myślą Nie umiem pojąć i ■wyrazić w słowach:

Ciebie i duchy Twoje — i pozwolisz,

Bym u dostojnych zasiadł stóp, Królowo.

Jakże mam wątpić w to, gdy w burzach życia Zawsze nade mną troskliwie czuwałaś?

Racz nie opuszczać mnie, dopóki w morzu Miotam się tego zwodniczego świata.

ELEGIA III —

DO PIOTRA KMITY

Kmito, ojczyzny chlubo — czy twa cnota,

Czy ród wspanialej jaśnieje, któż powie? —

Co pomyślałeś o mnie, gdy z wysianiem Wierszy zwlekałem przez dziewięć miesięcy? Pewnie niedbałość mi zarzucasz, mniemasz,

Że opóźnienie wynikło z lenistwa.

Lecz mi bogowie świadkami, ten okres Nazbyt był krótki, by cię uczcić: wiele Dla pieśni ciebie godnej trzeba czasu I trzeba wolnym być od zgryzot serca.

A mną miotają troski w różne strony,

Jak wicher statkiem miota, szarpiąc żagle.

Ten zamęt wprawdzie nie tłumi zapału Do innych studiów w mieście, gdzie przebywam. Tylko Kameny cierpią. Zawierucha,

Hucząca w piersiach, tylko im jest wroga. Boginie błogie trosk nie pokochają,

W dom, gdzie niepokój zamieszkał, nie przyjdą. Nie bez przyczyny gaje, łąki, rzeki Poeci dali Muzom na mieszkanie,

A oplatając kwiatami ich głowy,

Słodkie im pieśni powierzyli ufnie.

27