DSC06947

Hnrpagon

Jadłem ci nader    «a tokie uczucia.

Muruuiia

IM HfWW

\ie w tiret mam dłużej.

SCENA 11

Harpojum. Marianno. Eliza, Kleant. Walery, Frozyna, Zdziebełko Harytagon

Oto syn pragnie złożyć ri uszanowanie.

Marianna po cichu do Fhtryny

Ach, Fnayno. cói za zdarzenie! To właśnie ten, o którym ci mówiłam.

Frozyna

do Marianny

Istotnie, nadzwyczajnv zbieg okoliczności!

Harpagon

Uważam, ii pani się dziwi, widzęc mnie ojcem tak dorosłych dzieci; ale wkrótce zbędę się obojga.

kleant do Marianny

Jeśli mam pani prawdę wyznać, nie spodziewałem się nigdy takiego spotkania. Zdzi-1 w iłem się niemało, kiedy mi dziś rano ojciec obwieścił swój zamiar.

Marianna

Toż samo mogłabym powiedzieć o sobie. To spotkanie zaskoczyło mnie nie mniej od | pana; nie byłam przygotowana na takie zdarzenie.

Kleant

To pew na, pani, iż ojciec: nie mógł uczynić lepszego wyboru i że    Kleant-

zaszczyt oglądania pani jest dla mnie niemałym szczęściem; jed- dwuznacznie nakie, mimo wszystko, nie będę pani upewniał, iż z radości ę do Marianny powitam w tobie moję macochę. Dworne oracje zbyt trudne mi sę w tych warunkach; niepodobieństwem mi jest winszować pani jej tytułu. Te slow I mogłyby się wydać nie dość uprzejme; ale pewien jestem, że ty, pani, zrozumiesz je I tak jak należy i pojmiesz, iż ten zwięzek musi we mnie budzić bardzo naturalni odrazę, "ftiedzęc. kim jestem, nie możesz się nie domyślać, do jakiego stopnia staje oni

w drodze mym pmgnieniom; jeżeli mam prawdę wyznać, powiem z przeproszeniem mego ojcu. że gdyby rzeczy zuleżiiły ode mnie, małżeństwo to nie przyszłoby nigdy do skutku.

Harpagon

A to doprawdy bezwstydnik! Ładna oracja powitalna.

Marianna

Ja zaś w odpowiedzi wyznam, że moje uczucia w tym względzie są zupełnie podobne. Jeżeli panu byłoby przykro widzieć we mnie macochę, i mnie również bardzo byłoby niemiło ujrzeć w nim pasierba. Nie myśl, proszę, że to z mej woli grozi panu to niebezpieczeństwo. Za nic nie chciałabym panu zrobić przykrości; i o ile przemoc nie zmusi mnie do tego, daję panu słowo, że nie przystanę nigdy na małżeństwo, które pana tak martwi.

Harpagon

Ma słuszność. Na takie głupie odezwanie trzeba odpowiedzieć Harpagon — z tego samego tonu. Przepraszam cię bardzo, ślicznotko, za złośliwość zuchwalstwo syna; głuptas nie pojmuje jeszcze znaczenia tego, wobec Kleanta co mówi.

Marianna

Upewniam, że się nie czuję bynajmniej obrażoną; przeciwnie, sprawił mi przyjemność, wyrażając otwarcie swe prawdziwe uczucia. Podoba mi się to wyznanie; gdyby przemówił inaczej, zmniejszyłoby to mój szacunek dla niego.

Harpagon

Zbyt dobra jesteś, że tak tłumaczysz jego głupstwa. Z czasem zresztą nabierze rozsądku; zobaczysz, że zmieni zapatrywania.

Kleant

Nie, ojcze, nie byłbym zdolny odmienić uczuć i proszę usilnie panią, by zechciała im uwierzyć.

Frozyna

Patrzcie mi błazna! Brnie coraz dalej!

Kleant

Czy chciałbyś, ojcze, abym kłamał swoim myślom?

Harpagon

Jeszcze! zaczniesz ty mi gadać z innego tonu?

Kleant

Dobrze więc, ojcze, skoro tak każesz, będę przemawiał inaczej.    Kleant o uczu-

Pozwól więc, pani, że postawię się na miejscu ojca i wyznam ci,    ciach do Ma-

iż nie widziałem w świecie nic równie uroczego; nie pojmuję    rianny

większego szczęścia niż podobać się tobie; tytuł twego męża jest

zaszczytem i rozkoszą, które bym przełożył nad potęgę największych władców świata. Tak, pani; szczęście posiadania cię jest w moich oczach najpiękniejszym losem.