DSC06480 (2)

192 R. Kotliński, K. Szamałek

Tab. 6.5. Główne kopalnie i okręgi produkcji miedzi na świecie

Kopalnia	Produkcja	Okręg	Produkcja
1. Chuquicamata	606	1. SE Arizona	1157
2. Escondida	485	2. Calama	ok. 620
3. Grasberg	443	3. Escondida Zaldivar	519
4. Morenci	397	4. Grasberg	443
5. El Teniente	323	5. LGOM	384
6. Bingham	308	6. Coopper Belt (Zambia)	384
7. Ok Tedi	212	7. V region Chile (Andina, Los Bronces i in.)	340
8. Nchanga	182	8. El Teniente .	, 330
9. La Caridad	168	9. Bingham	310
10. Rudna	IHói	10. Sonora Płn. (Meksyk)	ok. 300
11. Chino	—153	11. Norylsk	ok. 300
12. Polkowice—Sieroszowice	148	12. Płd. Peru	273

Źródło: Paulo i in., 1997.

Niedobór pokrywany jest z nagromadzonych zapasów. W 1993 r. średnia cena kształtowała się na poziomie 1,8 USD za kg i nie spadała poniżej poziomu 1,6 USD za kg. W 1995 r. cena miedzi kształtowała się na poziomie 2,7-3,1 USD za kg, a w 1997 r. - 2,0 USD za kg. Udział miedzi w eksporcie Rosji wykazuje tendencję zwyżkową i w 1995 r. wynosił około 550 tys. ton, zaś Kazachstanu wzrósł do 320 tys. ton. Również Chiny, począwszy od 1995 r., eksportują więcej miedzi, a osiągnięty poziom eksportu wynosi około 80 tys. ton. Obecnie najwyższe jest zużycie miedzi w elektrotechnice (39%), w budowlanych materiałach konstrukcyjnych (32%) i w przemyśle samochodowym (17%), przy czym struktura zużycia miedzi jest różna w różnych krajach (np. w Stanach Zjednoczonych do produkcji materiałów budowlanych zużywa się 42% miedzi).

*

* |

Przedstawione wyżej dane i analizy geologicz-no-ekonomiczne wskazują, że konkrecje polime-taliczne stanowią już obecnie konkurencyjny surowiec dla laterytowych rud niklowych [Lenoble, 1993]. Eksploatację konkrecji polimetalicznych można podzielić na trzy główne etapy: wydobycie z dna, transport do zakładów przeróbki, wzbogacenie i odzysk oraz sprzedaż metali. Każdy z tych etapów odznacza się stosowaniem różnych technologii. Obecnie proponowana jest hydrauliczna technologia wydobycia konkrecji. W metodzie tej konkrecje zbierane są z dna za pomocą urządzenia wydobywczego, a następnie wtłaczane do rurociągu jako mieszanina wody, konkrecji i osadu. Kompleks wydobywczy połączony jest z platformą, która porusza się z prędkością około 1,5 węzła. W procesie przeróbki konkrecji przewiduje się stosowanie metody piro-hydrometalurgicznej. Szacunkowe średnie roczne koszty eksploatacyjne wynoszą około 290 min USD. Uwzględniając średnie ceny metali w 1995 r. i możliwe zyski oraz zakładając, że wydobycie wyniesie 1,5 min ton konkrekcji rocznie, a ceny pozostaną na poziomie: 1,8 USD za kg Mn; 5,5 USD za kg Ni; 2,7 USD za kg Cu i 22 USD za kg Co (cena prognozowana w 2000 r. niższa od średniej w 1995 r. - 45 USD za kg), można obliczyć, że wskaźnik zysku kształtuje się na poziomie około 20%, co wydaje się realne do przyjęcia przez przemysł. Koszty pozyskania manganu z konkrecji są porównywalne ze złożami lądowymi, natomiast w wypadku pozostałych metali są zbliżone do kosztów ich odzysku z rud laterytowych. Żaden z metali występujących w konkrecjach nie wskazuje na niedobór w perspektywie najbliższych 30-40 lat, a zasoby tych metali w złożach lądowych są wystarczające, aby pokryć zapotrzebowanie nawet bez wydobycia konkrecji (tab. 6.6). Należy jednak podkreślić, że potrzeby