DSCF5083 (2)

74 O LIRYKACH MICKIEWICZA

mowie z nim, jak w lustrze, odbija się życie duchotoe „pani“, jej me* 1 pokoje i rozterki wewnętrzne, jej tragiczna, bezradność, prymitywizm 1 /doznań i ufna prostota naiwnej kobiety. Bo ma on jakąś cudowną władzą 1 /wyzwalania zderzeń ludzkich, może dlatego, że słucha ich z życzliwym | i współczuciem, z żalem — może nawet z utajoną zgrozą *0 ale bez gniewu, 1 bez oburzenia, bez uniesienia strofujących z .wysoka upominań. Ta po- | stawa jego wobec grzechu „pani“, dziwnie spokojna, ojcowska i wyro- | zumiała, ta serdeczna bezpośredniość w stosunku do „córki“-grzesznicy i mądra wstrzemięźliwość przed jakimkolwiek'naginaniem jej woli — otaczają go aureolą jakiejś nieziemskiej świętości. Ani poznać w nim zbanalizowanej postaci sentymentalnych pustelników!

Podobnie mptyw dzieci, jakże częsty w* sielankach i dumach poprzedniego okresu, stosowany jako niezawodny sposób roztkliwiania czytelników za pomocą kontrastu dziecięcej niewinności, bezradności i naiwnie ufnego stosunku do świata w zestawieniu z okrucieństwem losu lub ludzi, z żałosną dolą sierocą, z wyzyskiem nieczułych opiekunów⁴⁹. Tu motyw ten, potrącony jakby mimochodem, króciutko, w jedenastu wierszach zaledwie, bez jakichkolwiek bezpośrednich roztkliwiań nad ich dolą, z realistycznym zamknięciem epizodu: „...nareszcie zapomniały...** (w dumie