DSCN0496 (Large)

9.6. KONSTRUKCJE 319

kiclowe, wariant b) — dwu pakietowe. Należy dodać, że w celu uproszczenia komutatora każde z pasm można rozdzielić na dwie grupy rozłożone średnicowo. Przy połączeniu grup w gwiazdę czteroramienną uzwojenie można zasilać impulsami stałobiegunowymi. Konstrukcja z rys. 9.18b zawiera w jednym korpusie dwa pakiety stojana i dwie gwiazdy magnesów umocowane na wspólnym wale. Każde z pasm uzwojenia jest rozłożone na oddzielnym stojanie i może być rozdzielone na dwie połowy. Obwody magnetyczne obu pasm są niezależne. Na wspólnym wale następuje sumowanie się momentów elektromagnetycznych wytworzonych przez dwa niezależne układy: uzwojony pakiet stojana — gwiazda magnesów. Samorozruch silnika jest możliwy, gdyż albo pakiety stojana we wspólnym korpusie, albo gwiaz magnesów wirnika osadzone na wspólnym walc są przesunięte względem o pól podziałki biegunowej. Ten ostatni przypadek pokazano na omawia; sunku. Widać, źc w porównaniu z konstrukcją jednopakietową, przy z; szerokości zębów stojana, można tu albo zmniejszyć średnicę wirnika, ai liczbę par biegunów i tym samym zmniejszyć skok, tzn. poprawić dokład rowania przesunięcia.

Małe silniki magnetoelektryczne, produkowane w dużych seriach wytwórców jak: Mullard, Philips, Evershead i innych, są wykonywa jako dwupakietowe, ale z wirnikiem i stojanem typu pazurowego. Uzwojenie stojana składa się z dwóch skupionych cewek środkowych o wyprowadzonych punktach środkowych. Na rysunku 9.19 przedstawiono fragment rozwiniętego obwodu magnetycznego takiego silnika. Łączniki P, i P₂ symbolizują komutator elektroniczny. Czytelnik łatwo może wywnioskować, jaka powinna być sekwencja przełączania dla uzyskania ruchu wirnika w określonym kierunku.

W większych silnikach, rozwijających duże momenty, wykonuje się czasem wirniki o wzbudzeniu elektromagnetycznym. Istnieją także konstrukcje z magnesami trwałymi umieszczonymi na stojanie i z uzwojonymi wirnikami. W celu zmniejszenia indukcyjnośd uzwojeń i bezwładności wirnika są to często uzwojenia drukowane lub wykrojone z folii miedzianej, naklejone na podłożu ceramicznym lub wykonanym z tkaniny nieorganicznej nasyconej żywicami syntetycznymi. Wirniki mają wtedy postać cienkich tarcz lub kubków, takich jak bezrdzeniowe małoinercyjne wirniki szybko działających silników wykonawczych prądu stałego. Wadą tych roz-. wiązań są ruchome zestyki (w przypadku uzwojenia dwupasmowego — przynajmniej trzy pierścienie i trzy szczotki).

Silniki o wirniku reluktancyjnym nie mają aktywnego wzbudzenia (oprócz ewentualnej nieskompensowanej składowej stałej strumienia, powstającej przy zasilaniu uzwojenia sterowania impulsami stałobiegunowymi), a ich moment elektromagnetyczny wynika z różnicy reluktancji w dwóch charakterystycznych osiach maszyny.

Istnieją dwa podstawowe rozwiązania silników tego typu. W pierwszym z nich liczby zębów stojana i wirnika różnią się od siebie (najczęściej o ±2p) — podobnie jak w silnikach synchronicznych reduktorowych. Podziałki zębowe stojana i wirnika są więc różne. Na rysunku 9.20 przedstawiono schematycznie trójpasmowy, cztero-