DSCN1695 (2)

SEKRETY GENIALNEMU mwou

I on mianowicie, źe narośnięta (albo wklę-| sła) tkanka mózgu przekłada się bezpo-| średnio na kształt czaszki. Sądził więc, źe na podstawie badań głowy („obmacywania" czaszki) można orzekać o najrozmaitszych cechach, zdolnościach i predyspozycjach danej osoby. Arbitralnie przyjął, że zdolności intelektualne (m.in. „indywidualność", „przyczynowość", „porządek", ale też język) umiejscowione są w przedniej części mózgu, za i nad oczami oraz za kością czołową. Dotykając np. wyłupiastych gałek ocznych orzekał, że pacjent jest nieprzeciętnie uzdolniony werbalnie (konkretnie ma znakomitą pamięć słowną). Natomiast z boku i z tyłu głowy Gall lokalizował „tendencje" i „sentymenty", czyli nasze zdolności emocjonalne, cechy osobowości, temperament. Jeśli natrafił palcami na spłaszczenie w tych obszarach czaszki u osoby badanej, diagnozował ją jako pozbawioną wyższych uczuć! Mimo tych uproszczeń, podstawowe twierdzenie Galla o związku funkcji psychicznych z mózgiem i jego różnymi ośrodkami pozostaje nadal aktualne. A dzięki postępowi techniki możemy badać me tylko budowę, lecz takie działanie mózgu. Czym więc różni się inteligentny mózg od innych, tych mniej inteligentnych?

Szybko, coraz szybciej Profesor Arthur Jensen z Uniwersyte-I tu Berkeley w Kalifornii stwierdził ćwierć wieku temu, że układ nerwowy osób inteligentnych działa przede wszystkim szyb-I dej. Osoby uzdolnione intelektualnie mogą zatem szybciej reagować na bodźce, wcześniej je rozpoznawać, sprawniej zapamięty-I wać i tym samym lepiej działać w danej I sytuacji. Teoria ta do pewnego stopnia została potwierdzona, choć nie wprost. Dokładniej rzecz ujmując, nie jest tak, źe osoba inteligentna ma „sprawniejsze" neurony, które szybciej przesyłają między sobą impulsy. Co więc sprawia, źe szybciej potrafi się zorientować w jakiejś sytuacji i wyciągnąć trafne wnioski?

Odpowiada za to dobra i skoordynowana praca całych sieci neuronów. Znajduje to odzwierciedlenie w potencjałach wywołanych mózgu, czyli uśrednionym zapisie fal mózgowych wzbudzonych w odpowiedzi na jakieś zdarzenie, np. wielokrotną prezentację dźwięku o określonej amplitudzie. W sytuacji, gdy pośród różnych szybko prezentowanych jeden po drugim dźwięków trzeba policzyć te konkretne (dajmy na to irednio głośne), odpowie-dzt - w postaci fal mózgowych - osoby