DSCN7042 (2)

80

Warzył dla ziemi, nad płomieniem piekła, Wszystkie domowych zaburzeń szkarady, -1 1 6o Niedarmo czujne pałają ogniska,

I jacyś zbrojni leżą u płomieni,

Gdy wieńce borów zrywa wiatr jesieni,

A szron sędziwy na darniach połyska.

Choć leżeć oni zdają się spokojnie,

«5 Ach. krwi to dzieci, i myślą o wojnie!

Noże u pasów, ich czoła w kołpakach; Dłonie na nożach, choć oczy uśnięte;

Do pik utkwionych rumaki przypięte,

A dniem i nocą siodła na rumakach.

4.

"o A jeden kozak na ustawnej straży Niezgasły ogień czasami rozżarzy,

I na swą pikę wspiera się bezwładnie.

Słucha i patrzy. Nic w tym puszczy mroku Nie ujdzie jego ni ucha, ni wzroku:

75 Niech strzępek szronu na uschły liść padnie, Niechaj ptak klaśnie gałęzią zdaleka,

Niech pies w dalekim futorze zaszczeka, — Już on to schwycił w gwarnym borów szumie, I, pochwycone, wnet rozróżnić umie.

80 I znowu oko zwrócił do ogniska,

I znowu piką poprawił płomienia:

Kłębią się dymy, czerwony żar pryska.

Rośnie wał ognia, noc się zarumienia.

w. 77 futor — zagrotja na łące łub pośród lasu, w P^e* oddaleniu od wioski. (Przyp. p.)

I Pośród bijącej krwawej łuna fali,

»;Jak mgliste duchy, cienie drzew się kładą.

I Dalej noc czarna; tylko w ciemnej dali,

I Jakby zaklętą rozsiany gromadą, i Bezwładny obóz groźnym snem usypia:

I Tam się błysk stosu ostrza piki czepia; pTu wpół dobyty nóż czasem zabłyska,

1 Jak rozdrażnionej gadziny oczyska.

I Gdzieniegdzie znowu z pod burki kosmatej i Sen niespokojny wychylił pół twarzy,

I I przez sen widać, co każda z nich marzy,

95 To z brwi marszczonych, to z wargi w^rąsatej:

| Na tej śmiech dziki, klnące słowa na tej.

I A tam, przyjaciel i wierny, choć panu,

I Koń, ułożony tuż pod pana bokiem,

I Strzeli niekiedy przebudzonem okiem, pNiby kochanie śród świata tumanu.

■    W samej cichości obraz niespokojny i Nadzieją mordów kołysanej wojny.

5.

I Tam, gdzie dąb grubszy i stos pełniej płonie,

I Dwóch tam usiadło; a przy nich dwa konie.

’^,v Po lym wytwornym atamańskim stroju,

|To drogiem złotem czasami odbłyska I Nagłe, nierówne spojrzenie ogniska,

V 95 z brwi — w I. \vvd. niepoprawna forma: brwiów.

H' 97 i wierny, choć panu—przeciwstawienie wierności konia dla swego pana buntowi hajdamaków przeciw panom.

■    100 Niby kochanie śród świata tumanu. Wiersz ten z nie-e dających się odgadnąć powodów cenzura w pierw-

wszem wydaniu odrzuciła, i został kropkowany.

Itar. Sr. 44 (GoszczyAski: Z iniek Kun.)    g