DSCN7328 (3)

4 KOKNSl CJE|3KI: WYBÓR POEZJI

*® I wzdrygniesz się wspomnieniem i dłoń ci tak zadrży, Ze wina nie nalejesz do koleinei czaszy.

Zgryzota tak gadzina wlezie do zanadrzy,

W dzień łechtać ciebie będzie, w noc z łóżka wystraszy, Bo ona mc oblecze się w niską pokorę “ Przed twoim majestatem... Ho! bal w samą porę!

Spij ludu snem spokojnym! my za cię czuwamy,

Mv kapłani twej zemsty, my twoi wybrance —

Patrz! — podziemie tam straszne, na stropie kagańce. Dwa miecze skrzyżowane u wchodowej bramy;

** Tam stół czarny pośrodku, otoczony w kole Sprzysiężonymi — dziko patrzają i chmurnie — Maskami skryli twarze — milczą — a na stole Urna kirem przykryta — kule są w tej umie!

Znak dano — i wnet sto rąk sięgnęło do urny.

" Sto rąk jako sto dziobów zgłodzonych po ziarna; Sięgnąłem — odskoczyłem — blask uderzy! górny,

Dłoń rozwarłem —: Jam wybran! Kuła moja czarna! Idźcie spać. bracia moi! — już ja za was czuwam!

Wybiegłem jak szalony i do zamku gonię,

“Iz nożem za rękawem w tłum ludu się wsuwam;

Pyszny tu widok! zamek jako lampa płonie A światło na tłum pada...

Lud strasznego czoła!

Gwarzy tylko i mruczy — biada, gdy zawoła!

I tyle dosłyszałem w tym tłumionym krzyku:

** „Te lampy — one pełne są naszego szpiku,

A puchary, toczone są tam z naszych kości.

w. to caaw — płytki, ale poRsat kielich, w. 21—22 Por. M    VioaMwv w JCwi/mwm ł III, sc

UD.

*. Da Pór. a* sceną w ytdnamdi Katedry św Jana a. III- sc.

nr w KaAsw.

Tam za naszą niedolę kupione te jadła.

Którymi stół okryty króla jegomości,

Bo nam dzisiaj zabrano własności ostatek,

⁴⁵ Naszym ustom ostatni kęs przemoc odkradła.

To nas dzisiaj ciekawość wypędziła z chatek.

Na co go zamieniono”.

Potem zębów zgrzyty

Słyszałem, i westchnienie — głęboko westchnęli;

A z zamku spłynął huczny głos trąby i żeli,

* I wrzask stujęzyczny: zdrowie księcia faworyty! Służalce wyszli z zamku i wpadli do tłumu I rozpędzali kijmi...

W głowie morze szumu!

A w piersi czuję ogień, i zamęt, i trwogę —

Nie mogę ustać — oprę się o lipę;

³⁵ Gdybym teraz tym nożem utorował drogę,

Aż do niego — i ucztę zamienił na stypę!

Darmo — dłoń za drżąca — ofiarę pominę. Darmo — wzrok za łzawy — ofiarę przeslepię — Zaczekam — ale pójdę!!

PIEŚŃ O ZIARNIE

Niebo tak gładkie — bez chmury, bez plamy, Jak ty, o ludu! gdy cię blask swobody Jako zwierciadło weźmie w złote ramy;

Lecz gdy zagaśnie pochodnia przyrody. ^s A noc cię skryte żałoby całunem.

w. 49 ak — talerze, mosiężny Instrument perkusyjny.

HEkt O ZIARNIE

Pierwodruk w: 2kądr Slow. v 13—15 Wiersz darowany: Tytuł: o romanrycaaei iinhiJk i ora — rob. Pap. v LV.