DSCN7359 (2)

04 KORNEL UJEJSKI WYBÓR POEZJI

Twe oko, co nad płazem opiekuńczo świeci,

I nas pokutujących trzyma na swej pieczy;

¹¹ A wszak dla swych dzieci,

Pelikan własnym dziobem pierś białą kaleczy;

Toteż nie darmo krwi naszej stało się wylanie... Chwała Tobie, Panie!

Wróg, iak tygrys, co we dnie pochowa pazury,

" Choć w nocy coraz nową ofiarą się krwawi,

A wznosząc do góry Krwawą łapę, udaje, że nas błogosławi;

Więc że teraz przed światem odkrył swą tyranię, Chwała Tobie, Panie!

** I wielu wśród nas było, co na duchu mali,

Przed wrogiem się kłaniali, a płużąc w dostatkach Hymny mu śpiewali!

Aż kiedy im wróg synów mordował przy matkach, Ustały ich pokłony, scichło ich śpiewanie...

" Chwała Tobie, Panie!

Wyręczył się wróg w zbrodni naszą młodszą bracią, A swą rękę, co ciosom dawała kierunek,

Skrył za jej postacią;

Lecz, kiedyś, gdy ją dojmie sumienia frasunek ^M W objęcia nam się rzuci na nasze zwołanie... Chwała Tobie, Panie!

w lo Bor, uwagi o symbolice pelikana we Wttęptt, s. LXXIV-LXXV. Według średniowiecznej legendy, kiedy małe pelikany zaczynają rosnąc, dziobią swoich rodziców Ci rozgniewani, dziobią je również i zabijają. Płaczą potem przez trzy dni. a na trzeci dzień matka rozrywa sobie pierś, ńę na pisklętach i lejąc swą krew na nie, wskrzesza je. w. 26 pbtiąc stę (arch.) — mając obfitość

I myśli wróg, że jednym zniszczył nas zamachem,

I myśli, że nam dusze pełne świętej wiary Znicestwił przestrachem;

⁴⁰ Lecz my dotąd wierzymy, że z każdej ofiary Kiedyś tysiąc mścicieli w przyszłości powstanie... Chwała Tobie, Panie!

A obrazem przyszłości my się nie przestraszym, Bo wierzymy, że nie ma pokuty bez końca,

⁴⁵ Ze Ty dzieciom naszym

Miecz zemsty błyskający oddasz na kształt słońca; I stanie się w ich sercach wielkie radowanie... Chwała Tobie, Panie!

Twe oko, co nad płazem opiekuńczo świeci ⁵⁰ I nas pokutujących trzyma na swej pieczy;

A wszak dla swych dzieci Pelikan własnym dziobem pierś białą kaleczy;

Toż nie darmo krwi naszej stało się wylanie... Chwała Tobie, Panie!

AKT WIARY

I rzekł Jeremi: słuchaj mnie, narodzie,

A nie patrz na mnie tak łzawo a smutnie;

w. 41—42 Jest to mesjanistyczna modyfikacja żywotnego w romantyzmie motywu z Eneidy Wergiliusza: „Ezortare ałiąuis nostns ex ossibus ultor” („niech powstanie mściciel z naszych kości'’), pojawiającego się w Skargach Jeremiego kilkakrotnie.

AKT WIARY

w. 1 i 3 , Ja” liryczne jest tu jednocześnie prorokiem i Chrystusem w Ogrójcu.