DSCN7366

78 KORNEL UJEJSKI: WY SOK POEZJI

SLUP SOLI

26.    A obejrzawszy się żona jego nazad, obróconą jest w słup soli.

27.    Abraham łepak wstawszy rano gdzie pierwej stal z Panem,

28.    Pojrzai na Sodomę i Gomorę i na wszystkię ziemię onej krainy i ujrzał w górę lecący perz z ziemi jako dym z pieca.

Genesis rot. XIX.

Wstał rano Abraham i wstąpił na wzgórze,

A poschły tam cedry, powiędły tam róże,

A z dolin siarczane wznosiły się kurze.

I z ręką na sercu i z ręką na czole ⁵ Na próżno coś szukał, — wciąż pole i pole,

Ni drzewa, ni kwiatu nie było tam w dole.

I tylko obaczył tło czarne jeziora;

Więc smutno zadumał: Sodoma! Gomora!

Ach, jakaż to straszna w twej śmierci pokora!

¹⁰ Gdzie twoje okrzyki, gdzie twoje biesiady,

Gdzie gmachy złocone, kwieciste twe sady,

Gdzie piękność twej ziemi, a ludzi szkarady?

słup sou

Motto: w cytacie biblijnym łepak (arch.) — zaś.

w. 1 Biblijny patriarcha, Abraham, został przez Boga uprzedzony

0    zamiarze zniszczenia Sodomy i Gomory (Księga Rodzaju XVIII)

1    uzyskał obietnicę ocalenia miasta, jeśli znajdzie się w nim dziesięciu sprawiedliwych. W Sodomie znalazła się jednakże tylko jedna bogobojna rodzina: Lota, siostrzeńca Abrahama.

Rozkoszą zmęczona, gdyś wczoraj się kładła,

Czy też ci mówiły to senne widziadła,

^>s Że dziś cię zakryją jeziora zwierciadła?

I kędy popatrzę i pusto i głucho,

Nie widzi nic oko, nie słyszy nic ucho,

Aż w piersiach nielekko i w oczach niesucho.

Mówiłem do Pana: jeśłi pięćdziesięciu ²⁰ Jest prawych, to nie trwaj w swoim przedsięwzięciu; A Pan rzekł: Mój sługo, tam nie ma i pięciu!

Sodomo! Gomoro! chodziłaś w swawoli,

To Pan cię nawiedził, — i zamiast niewoli,

Śmierć zesłał na ciebie: — błogosław swej doli!

²⁵ I umilkł Abraham, bo gałąź zwieszona Odkryła mu nagle słup, co miał ramiona I głowę — ta była ku miastu zwrócona.

Więc lepiej odchylił spalone cyprysy I długo poglądał na słupa zarysy,

³⁰ Na głowę, co miała znajome mu rysy.

Ze strachem się podniósł i podszedł ku drodze, I poznał twarz oną, skamieniałą w trwodze,

I głośno zapłakał — bo zmartwił się srodze.

I usiadł pod słupem zemdlony mozolą,

³⁵ I w dłonie drgające zaciągnął swe czoło,

A płacz swój serdeczny i oczy skrył połą.

w. 25 n. Odkrycie przez Abrahama obróconej w słup soli żony ho ta, ukaranej w ten sposób przez Boga za obejrzenie się na ginące miasto.