DSC
49 resize

•    dziecko od początku swojego życia jest aktywnym uczestnikiem interakcji, a me biernym odbiorcą;

•    proces oddziaływania jest dwustronny;

•    wzajemna adaptacja, a nie konflikt organizuje przebieg interakcji;

•    każda ze stron wnosi odmienny wkład do interakcji.

METODY ZAPEWNIANIA DYSCYPLINY Dyscyplina autorytarna

Dla wszystkich rodzajów dyscypliny autoiytamej charakterystyczne są ścisłe zasady i prze-pisy mające umocnić pożądane zachowanie. Zalecają one surowe kary, zwłaszcza cielesne; natomiast nie ma w nich miejsca, lub tylko niewiele na oznaki aprobaty. Dyscyplinę autorytarną można uszeregować od takiej, która nakłada rozsądne ograniczenia, do nakładającej ograniczenia surowe, nie pozwalającej na żadne swobodne działanie, prócz takiego, które jest zgodne z zaleconymi standardami. Nawet gdy dzieci są już starsze, rodzice rzadko pozwalają na złagodzenie surowej dyscypliny. Nie zachęcają dzieci, aby same decydowały o tym co będą robiły. Przeciwnie mówią im co maja robić, nie wyjaśniając dlaczego. Pozbawia to dzieci możliwości nauczenia się, jak kontrolować własne postępowanie.

Dyscyplina nermisywna

Polega ona na tym, że jest jej mało lub nie ma wcale. Nie wskazuje się dziecku wzorców postępowania społecznie aprobowanego i nie stosuje się kar. Niektórzy błędnie rozumiejąc permisywność jako pozostawienie dzieciom zupełnej swobody, pozwalają im szukać po omacku sposobu radzenia sobie w sytuacjach zbyt trudnych, żeby dziecko mogło się z nimi uporać bez żadnych wskazówek czy kontroli.

Dla wielu rodziców dyscyplina permisywna jest protestem przeciwko twardej i surowej karności, w jakiej ich wychowywano. W takich przypadkach dzieci nie maja zwykle żadnych ograniczeń lub nie ustala się żadnych granic dla tego co mają robić. Wolno im podejmować własne decyzje i postępować wg nich tak jak chcą.

Dyscyplina demokratyczna

Demokratyczne metody posługują się wyjaśnieniem, dyskutowaniem i uzasadnianiem, by pomóc dzieciom zrozumieć, dlaczego oczekuje się od nich określonego postępowania. Nacisk położony jest tutaj na wychowanie, a nie na karanie. Zasady do których dzieci maja się stosować wyjaśnia im się w sposób dostosowany do ich wieku i możliwości. Stosowanie dyscypliny demokratycznej opiera się na karach i nagrodach, przy czym większy nacisk kładzie się na nagrody. Kara nigdy nie jest surowa i zwykle nie jest to kara cielesna. Karę stosuje się wówczas, gdy istnieją dowody na to, że dziecko rozmyślnie nie zrobiło tego, czego się od niego oczekiwało. Zgodnie z podstawową zasadą dyscypliny demokratycznej, ma ona dzieci tak nauczyć kierować swoim postępowaniem, że będą zachowywały się dobrze nawet wówczas, gdy nikt ich nie pilnuje lub nie grozi im karą. Tę wewnętrzną kontrolę zachowania dzieci osiągają wówczas, gdy się je uczy, jak postępować w sposób społecznie aprobowany i gdy nagradza się takie ich postępowanie.

Metody dyscypliny demokratycznej można uszeregować od skrajnej łagodności i niewielkiej kontroli do skrupulatnego planowania aktywności dziecięcej, tak aby energię dzieci skierować na tory aprobowane i odwrócić od działań niedozwolonych. Różnica polega również na ilości dawanych wyjaśnień i gotowości wysłuchania, jak dzieci zapatrują się na przepisy i kary oraz modyfikowania ich, jeżeli dziecięce racje wydają się słuszne.