DSC�57

U niej, u bogini wszelka jest porada, losy wszechświata dzierży w swej dłoni.

Gdziekolwiek spojrzy tam radość się rodzi, godność i przepych, popacie Lamassu i Szedu*.

Ona żąda posłuszeństwa, dowodów miłości, uprzejmość, również zgodę wzajemną ma ona w swym ręku. Wezwanej dziewczynie staje się matką, umieszcza ją wśród ludzi, nadaje jej imię.

Któż z wielkością jej porównać się zdoła? potężne, wzniosłe, wspaniałe są jej prawa.

Isztar, kto z wielkością jej porównać się może? potężne wzniosłe są jej prawa.

Ona jest wielka, wysokie miejsce zajmuje wśród bogów, słowo jej jest doniosłe, ona nad nimi przez nie góruje. Isztar, wysokie miejsce zajmuje wśród bogów, słowo jej jest doniosłe, ona nad nimi przez nie góruje. Ich królową jest ona, pozwalają sobie dawać rozkazy i wszyscy się przed nią korzą.

Idący od niej blask spływa na nich, każdego człowieka napawa bojaźnią.

Wśród rady bogów jej mowa władcza jest i wzniosła, Anum. królowi ich równa wespół z nimi mieszka.

Ona jest mądra głęboką wiedzą i poznaniem, postanawiają wspólnie ona i jej mąż.

Mieszkają wspólnie na wysokościach, w świątyni wysokiej, przybytku radości.

Przed obojgiem bogowie stają, gotowi pełnić ich rozkazy.

Król wybraniec, ukochany ich serca, składa ofiarę swą czystą i wyborną.

Ammiditana ofiarę czystą swej ręki

składa przed nimi, by ich nasycić: byki i owce tuczne.

U Anu, męża swego wyprasza mu długie i bezpieczne życie.

Wiele lat życia Ammiditanie przydzieliła Isztar, przekazała mu w darze.

Swoim rozkazem rzuciła mu pod stopy cztery strony świata, i cały zamieszkany świat poddała jego jarzmu.

Pragnienie serca jej, pieśń o jej bujności

jest miarą ust jego i przez to wypełnił rozkaz Ea.

Ten słyszał ową pieśń i chwalił go:

„Niech żyje król”. Na zawsze niech go kocha!

162