ebook Typy Broni i Uzbrojenia8 Samolot bombowy Vickers Wellington Page

Wellington IV GR-Z (Z12T7J z dywizjonu 301. Samolot ten zmuszony został do lądowania w północnych Niemczech

brojenia wprowadzono w kabinie pilotów izolację dźwiękochłonną i powiększono załogę do sześciu osób. W wyniku tych przeróbek masa własna Wellingtona IA wzrosła do 12 700 kg. W trakcie produkcji seryjnej wyprodukowano 183 egzemplarze.

W 1939 r. na bazie pojedynczego egzemplarza typ 408 opracowano doświadczalną wersję typ 409 Wellington IB, na której przebadano szereg wariantów uzbrojenia obronnego. W wyniku tych prób wybrany został następujący wariant: stanowisko przednie z wieżą Frazer Nash FN 5, stanowisko tylne z wieżą Frater Nash FN 10 o uzbrojeniu złożonym z dwu karabinów maszynowych Browning każda. Ponadto zainstalowano dwa boczne stanowiska strzeleckie umieszczone w trapezowych oknach między krawędzią spływu płata a krawędzią natarcia usterzenia poziomego.

Na każdym z bocznych stanowisk zastosowano karabin maszynowy Vickers K.

W 1938 r. przystąpiono do opracowania wersji oznaczonej typ 298, na której zabudowano zespół napędowy złożony z dwu silników Rolls-Royce Merlin X o mocy 842,4 kW każdy, chłodzonych cieczą. Obok wprowadzenia nowych jednostek napędowych zmianie uległa także instalacja elektryczna, w której podwyższono napięcie zasilania do 24 V (poprzednie wersje miały instalację zasilaną napięciem 12 V) oraz układ tlenowy i napęd hydrauliczny wież Frazer Nash. Kabiny zostały wyposażone w instalację ogrzewczą. Prototypowy egzemplarz o numerze ewidencyjnym L4250 wykonał pierwszy lot 3 marca 1939 r. W wyniku badań w locie zaistniała konieczność powiększenia powierzchni usterzenia pionowego i poziomego. Osiągi samolotu typ 298 były lepsze od seryjnych Wellingtonów I i IA. Do produkcji seryjnej samolot ten wszedł pod oznaczeniem typ 406 Wellington II. Zbudowano 400 egzemplarzy tej wersji.

W 1939 r. na bazie doświadczeń uzyskanych z Wellingtonem IB opracowany został kolejny wariant oznaczony jako typ 410 Wellington IC. Miał on zespół napędowy analogiczny, jako typ 408 oraz uzbrojenie, jak Wellington IB. Wprowadzono na nim instalację elektryczną o napięciu 24 V, co pozwoliło na wprowadzenie ogrzewania kabiny, nowej instalacji hydraulicznej o podwyższonym ciśnieniu oraz radiokompasu DR. Wersja Wellington IC była budowana w serii liczącej

2685 egzemplarzy, w tym 138 w wersji tor-pedowo-bombowej dla potrzeb lotnictwa obrony wybrzeża. Na budowanych seryjnie Wellingtonach IC wzmocniono uzbrojenie obronne poprzez dodanie dwu bocznych stanowisk strzeleckich umieszczonych w trapezowych oknach między krawędzią spływu płata a krawędzią natarcia usterzenia poziomego. Na stanowiskach tych użyto karabinów maszynowych Vickers K kal. 7,62 mm. Stanowiska boczne sprawdzono praktycznie na Wellingtonie IA nr P9211 w Centrum Badawczym Samolotów i Uzbrojenia w Martlesham Heath. W opinii Centrum karabiny maszynowe Vic-kers K można było zastąpić z powodzeniem także karabinami Browning. Działania bojowe wykazały słuszność takiego rozmieszczenia stanowisk strzeleckich.

Próby wzmocnienia uzbrojenia obronnego prowadzono na Wellingtonie II o numerze ewidencyjnym L4250. Na egzemplarzu tym próbowano umieścić działko Vickers S kaL 40 mm. Podczas prób przebadano różne warianty jego rozmieszczenia, łącznie ze stanowiskiem zdalnie sterowanym. W trakcie prób zastosowano podwójne usterzenie kierunku. Kłopoty, jakie występowały z instalacją działka, spowodowały zaniechanie prób z instalacją ciężkiego uzbrojenia obronnego na samolotach Wellington.

Na Wellingtonie II, z numerem W 5389, sprawdzono po raz pierwszy instalację wy-rzutnika dla ciężkiej bomby o masie 1714,4 kg określanej mianem „Błock Buster” (niszczyciel bloków) lub „Cooke”. Pozytywny rezultat prób z tą bombą pozwolił na wprowadzenie we wszystkich typach samolotów lotnictwa bombowego wyrzutników typ 423 dla bomb „Błock Buster”.

Od 1938 r., równolegle z opracowaniem wersji Wellington II, przystąpiono także do opracowania samolotu o oznaczeniu typ 299, a będącego przeróbką seryjnej wersji Wellington 1 o numerze L4251, na którym zastosowano zespół napędowy złożony z dwu silników Bristol Hercules III o mocy 1011,7 kW każdy, zbudowanych w układzie podwójnej gwiazdy i chłodzonych powietrzem. Na tylnym stanowisku strzeleckim zastosowano wieże Frazer Nash FN 20A z czterema karabinami maszynowymi Browning.

Oprócz wersji bojowych w 1939 r. opracowane zostały także dwie dalsze wersje:

— typ 295 — pojedynczy egzemplarz przeznaczony do szkolenia w radionawigacji;

4