Fragment podwozia głównego samolotu Wellington x dywizjonu 304
Lotki typu Frise o klasycznej konstrukcji wyposażone byiy w klapki wyważające. Klapy typu krokodyl o konstrukcji klasycznej miały napęd hydrauliczny. Do skrzydeł mocowane były gondole silnikowe, mieszczące w części skrzydłowej podwozie główne, zbiorniki oleju, nagrzewnice, generatory i sprężarki oraz łódź ratowniczą „ding-hy”. Niektóre egzemplarze samolotów Wellington III miały na krawędź^ natarcia skrzydeł noże do przecinania lin balonów zaporowych.
USTERZENIE — stateczniki dwudiwlgarowe o konstrukcji geodetycznej kryte były płótnem. Stery zbudowane w układzie klasycznym o pokryciu płóciennym zaopatrzono w klapki wyważające, miały one dodatkowe wyważenia: masowe — ster kierunku, i aerodynamiczne — stery wysokości. Napęd sterów kombinowany — popychacze 1 cięgła.
PODWOZIE główne wciągane w gondole silnikowe i częściowo w skrzydła — miało amortyzację olejowo--powletrzną typu Vtckert. Napęd mechanizmu chowania podwozia głównego — hydrauliczny. Kółko ogonowe, chowane w kadłub, sprzężone było ze sterem kierunku 1 miało amortyzację olejowo-po-wietrzną. Koła podwozia głównego zaopatrzone były w hamulce pneumatyczne Vickers.
ZESPÓŁ NAPĘDOWY tworzyły dwa silniki Pratt & Whitney Turtn Wasp R-1830-S3C4-6 o mocy 8*3 kW każdy, czternastocyltndrowe, zbudowane w układzie podwójnej gwiazdy, chłodzone powietrzem. Silniki napędzały śmigła o zmiennym skoku marki Rotol. Skok śmigieł był zmieniany elektrycznie. Silniki miały trzyczęściową osłonę, w części przedniej osłony znajdował się kolektor spalin. Rury wydechowe wyposażono w specjalne tłumiki płomieni. Regulacja chłodzenia odbywała się za pomocą żaluzji sterowanych z kabiny pilota. W dolnej części gondol silnikowych znajdowały się chłodnice oleju wraz z chwytami powietrza.
INSTALACJA PALIWOWA składała się z sześciu zbiorników paliwa umieszczonych po trzy w każdym skrzydle, między krawędzią natarcia a dźwigarem głównym (zbiorniki te miały pojemność: 838 + ZSt 195 dcm1), sześciu zbiorników rozmieszczonych po trzy w każdym skrzydle między dźwigarem głównym a tylnym o pojemnościach 273 + + 259 + 227 dcm1, dwu zbiorników o pojemności 284 dcm' każdy, umieszczonych po Jednym w górnej części gondol silnikowych. Wszystkie te zbiorniki połączone były przewodami poprzez specjalny układ wyrównujący masę paliwa oraz z układem szybkiego zrzutu paliwa. Oprócz zbiorników stałych samolot mógł zabierać zbiorniki dodatkowe Instalowane w komorze bombowej o następujących pojemnościach: Jeden zbiornik o pojemności (41 dcm', dwa zbiorniki o pojemności I X 636,4 dcm', dwa zbiorniki o pojemności 841 -f 636,6 dcm', trzy zbiorniki o pojemności 3 X (41 dcm*.
Ogółem pojemność zbiorników stałych wynosiła 3408 dcm', a maksymalna pojemność zbiorników dodatkowych 2523 dcm'. Zbiorniki dodatkowe połączone były poprzez pompę paliwową ze zbiornikami stałymi i paliwo było przepompowywane z nich w miarę ubytku w zbiornikach głównych. Wszystkie zbiorniki stałe i dodatkowe pokryte były substancją zapewniającą samouszczelnianle w przypadku przestrzelenia.
INSTALACJA OLEJOWA składała się z dwu zbiorników oleju o pojemności 72,7 dcm* każdy umieszczonych w górnej części gondol silnikowych oraz ze zbiornika dodatkowego o pojemności 68,2 dcm*. Zbiornik dodatkowy, poprzez pompę, połączony był ze zbiornikami w gondolach silnikowych. Wszystkie trzy zbiorniki były samouszczelnlające się.
INSTALACJA HYDRAULICZNA typu Messier skła. dała się z dwu pomp napędzanych przez prawy silnik. Jedna pompa zasilała mechanizmy napędowe wież Frazer Nash, a druga mechanizmy napędu) klap, drzwi komory bombowej, układów regulacji gaźników, wycieraczek okien kabiny pilotów.
INSTALACJA PNEUMATYCZNA składała się z dwu sprężarek napędzanych przez lewy silnik, służących do zasilania układu hamulcowego, zrzutu szybkiego paliwa, urządzenia pilota automajycz-nego. Pompy ssące do napędu Instrumentów pokładowych do pilotażu bez widoczności ziemi, umieszczone były po Jednej przy każdym silniku.