ebook Typy Broni i Uzbrojenia8 Samolot bombowy Vickers Wellington Page

Wellington XIII S i dy* wlijonu 304 lotnictwa obrony wybrzoia

mory bombowej. Zbudowano 394 egzemplarze tego samolotu.

Kolejne dwa warianty to typ 416 'Wellington VII, pojedynczy egzemplarz, na którym prowadzono próby uzbrojenia (numer ewidencyjny L4250) i typ 437 Wellington IX pojedynczy egzemplarz, przeznaczony do transportu skoczków spadochronowych.

Najbardziej rozpowszechnioną wersją samolotu był typ 440/448 Wellington X, będący modyfikacją Wellingtona III, polegającą na zastosowaniu zespołu napędowego złożonego z dwu silników Bristol Hercules VI lub XVI o mocy 1232,4 kW każdy.

Typ 423 Wellington X to odmiana torpedo-wo-bombowa wersji X budowana dla lotnictwa obrony wybrzeża. Łącznie zbudowano 3804 egzemplarze typu 440, 448 i 423. Dwie kolejne wersje przeznaczone dla lotnictwa obrony wybrzeża to:

Typ 454 Wellington GR XI z radarem A.S.V.Mk. II i reflektorem, chowanym do kadłuba, z uzbrojeniem złożonym z 6 karabinów maszynowych Browning w wieżach Frazer Nash FN 5 i FN 20A. Zespół napędowy typu 454 stanowiły dwa silniki Bristol Hercules VI. Wersja z siliJkami Bristol Hercules XVI i o analogicznym wyposażeniu nosiła oznaczenie typ 458/459 Wellington GR XI. Łącznie zbudowano 180 samolotów Wellington GR XI.

Nowszy model radaru został zastosowany na samolocie typ 455 Wellington GR XII. Samolot różnił się od poprzednich wersji radarem A.S.V.Mk. III, którego antena umieszczona była w dielektrycznej osłonie w przo-dzie kadłuba, tworzącej charakterystyczną „brodę”. Wellington GR XII budowany był jedynie w wersji bombowej. Zbudowano 58 egzemplarzy tego samolotu.

Typ 466 Wellington GR XIII to odmiana

Pfx4d samolotu Wellington GR XIV QD-S (HF20t) I dywizjonu 304. W „brodzi*" umieszczono były aniony radaru A.S.V. Mit. III

morska samolotu Wellington X z silnikami Bristol Hercules XVII, wyposażona w radar A.S.V.Mk. II i reilektor chowany do kadłuba. Uzbrojenie tej wersji było takie samo, jak wersji Wellington GR XI. Zbudowano 844 egzemplarze tego samolotu.

Ostatnią budowaną seryjnie wersją bojową samolotu, przeznaczoną dla lotnictwa obrony wybrzeża, był samolot o oznaczeniu typ 467 Wellington GR XIV z 1943 r. Był on rozwinięciem samolotu typ 466, w którym zastosowano radar A.S.V.Mk. III z anteną umieszczoną w charakterystycznej osłonie dielektrycznej w przodzie kadłuba, chowany reflektor oraz zmieniono uzbrojenie obronne. Składało się ono z 5 karabinów maszynowych Browning rozmieszczonych następująco: jeden w stanowisku przednim w wieży typu Vickers i cztery w stanowisku tylnym w wieży Frazer Nash FN 20A. Wersje przeznaczone do działań nocnych i wyposażone w reflektor nie miały uzbrojenia w stanowisku przednim. Było ono wykorzystywane przez operatora reflektora. Ponadto na samolotach Wellington GR XIV można było podwieszać pod skrzydłami wyrzutnie niekierowanych pocisków rakietowych 27,2 kg w układzie po cztery pociski pod każdym skrzydłem. Wyprodukowano 841 egzemplarzy tego samolotu.

Wersje Vickers Wellington C Mk. XV i Mk. XVI, to transportowe wersje Wellingtona IA i IC, pozbawione przedniego i tylnego stanowiska strzeleckiego, wyposażone jednak w ich atrapy, w celu zmylenia przeciwnika. W kadłubach zainstalowane były siedzenia lub pomosty, na których układano przewożone towary. Załadunek odbywał się przez specjalnie zainstalowane drzwi.

Obok wersji bojowych i transportowych opracowane zostały także wersje szkolne, przeznaczone do szkolenia pilotów myśliwskich. Wersje szkolne różniły się od wersji bombowych tylko wyposażeniem w podwójne urządzenia sterownicze. Używane były też często do bezpośrednich działań bojowych.

Typ 487 Wellington T. XVII i typ 490 Wellington T. XVIII. to odmiany Wellingtonów GR XI i GR XII, wyposażone w przeciwlotnicze radary SCR 720 Al. Samoloty te używane były do szkolenia załóg nocnych myśliwców. Radary umieszczone były w miejscu przedniego stanowiska strzeleckiego. Zbudowano 80 egzemplarzy tych samolotów.

Obok wymienionych wersji podstawowych