ebook Typy Broni i Uzbrojenia8 Samolot bombowy Vickers Wellington Page

INSTALACJA PRZECIWOBLODZENIOWA składała się z układu odladzaczy umieszczonych na krawędziach natarcia skrzydeł, usterzenia poziomego i pionowego, przewodów zasilających i układu kon. troli w kabinie nawigacynej.

INSTALACJA ELEKTRYCZNA składała się z generatora stałoprądowego o napięciu roboczym 24 V i mocy 1500 W. Generator zasilał wszystkie światła, rozrusznik, mechanizm zmiany skoku śmigieł, mechanizmy instalacji ogrzewczej, wskaźniki poziomu paliwa i położenia podwozia, urządzenia radiowo--nawigacyjne, mechanizmy napędu instalacji przeciwpożarowej, kamerę fotograficzną, pompę olejową, sprężarkę do napełniania ,,dinghy”. Obok generatora samolot wyposażony był w dodatkowe źródła energii elektrycznej złożone z czterech akumulatorów 12 V/40 Ah typu HT i pomocniczego generatora do awaryjnego zasilania radiostacji, napędzanego przez silnik pomocniczy lub ręcznie.

INSTALACJA TLENOWA składała się z siedmiu butli tlenowych połączonych przewodami z Indywidualnymi maskami tlenowymi załogi typ E lub G poprzez reduktor Mk. XA i układ oszczędzania Mk. II. zbiorniki z tlenem typu Mk. V H. P. umieszczone były w przedziale kadłuba za kabiną ra-diowo-nawigacyjną.

INSTALACJA PRZECIWPOŻAROWA typu Cravl-ner złożona była ze zbiorników z gazem obojętnym (CO-). połączonych za pomocą reduktora Palmer ze zbiornikami paliwa oraz z gaśnic służących do tłumienia pożaru w kabinach pilotów i radiowo--nawigacyjnej.

URZĄDZENIA RATOWNICZE — w skład zestawu ratowniczego wchodziły spadochrony lnving w liczbie 8—7 sztuk oraz pneumatyczna tratwa ratunkowa „dinghy” typ 1, umieszczona w prawej gondoli silnikowej. Łódź zaopatrzona była w zestaw produktów żywnościowych, środków sygnalizacyjnych oraz leków.    ę

WYPOSAŻENIE RADIOWO-NAWIGAC Y JNE składało się z następujących urządzeń: odbiornika radiowego Marconi R 1155, nadajnika radiowego Marconi T 1154, urządzenia nadawczo-odbiorczego TR-9 do łączności bliskiej, radlokompasu D. R., urządzenia nadawczo-odbiorczego nawigatora TR 1196 (ra-liogoniomctr D. E.), układu identyfikacyjnego „IFF” z detonatorem TR 1335. Dwa ostatnie układy umieszczone były w jednej obudowie bakelitowej i zaopatrzone w ładunek wybuchowy służący do zniszczenia obu urządzeń w przypadku zestrzelenia samolotu nad terytorium wroga. Do określania położenia za pomocą gwiazd służył sekstans astrona-wigacyjny. Ponadto do sygnalizacji optycznej stosowana była ręczna lampa sygnalizacyjna typu Aldls. Łączność wewnętrzną utrzymywano za pomocą telefonu pokładowego.

UZBROJENIE SAMOLOTU składało się z ośmiu karabinów maszynowych kal. 7,69 mm umieszczonych następująco: dwa karabiny typu Browning w przedniej wieży Frazer Nash typu FN 7 z zapasem 1000 naboi na karabin, cztery karabiny Brotu-ning w tylnej wieży Frazer Nash typ FN 20 z zapasem 2500 naboi na karabin, dwa karabiny Browning lub Vickers K z zapasem 250 naboi, umieszczone po jednym z każdej strony kadłuba w stanowiskach w trapezowych oknach określanych jako „stanowiska boczne". Ponadto w zależności od potrzeb samolot mógł zabierać bomby w następujących wariantach masowych: maksymalnie 2041 kg w układzie 18 X 113,4 kg, rozmieszczonych w trzech sekcjach komory bombowej, jedna bomba o masie 1814,36 kg „niszczyciel bloków’’ w specjalnej jed-nosekcyjnej komorze bombowej typu 423 (uniwersalny typ dla wszystkich samolotów bbmbowych). W przedniej części kadłuba znajdował się celownik bombardierski typu Automatic Mk. I, Mk. XXV lub S.A.B.S. Dodatkowo samolot mógł zabierać rakiety oświetlające i błyskowe do wykonywania zdjęć nocnych bombardowanych celów oraz sygnalizacyjne umieszczone w kadłubie za kabiną ra-diowo-nawigacyjną.

ZASTOSOWANIE SAMOLOTU W DYWIZJONACH POLSKICH SIL POWIETRZNYCH

ierwsze samoloty Vickers Wellington Mk. IA trafiły do polskich dywizjonów 300 i 301 dnia 18 października 1940 r., a już do dnia 31 października oba dywizjony otrzymały wyposażenie etatowe 16 + 2 samoloty. Pierwszy lot bojowy na Wellingtonach Polacy wykonali w nocy z 22 na 23 grudnia 1940 r. W locie tym udział wzięły po trzy załogi z dywizjonów 300 i 301. Celem lotu było zbombardowanie zbiorników ropy w porcie Antwerpia. Zadanie zostało wykonane i wszystkie maszyny powróciły bezpiecznie do bazy w Swinderby. Pierwsza strata miała miejsce w nocy z 28 na 29 grudnia 1940 r., kiedy po powrocie z wyprawy bombowej, podczas podejścia do lądowania rozbił się jeden Wellington i dwu członków załogi poniosło śmierć.

Mechanicy dokonują przeglądu Wellingtona IC BH-E (XM39) z dywizjonu 300