Ekonomika turystyki R Łazarek (6)

styki na równi z innymi zagadnieniami gospodarczymi. Podobna sytuacja była także w Polsce.

Po II wojnie światowej pierwszy duży impuls do uwzględniania turystyki jako czynnika rozwoju gospodarczego stanowiły uchwały Włoskiego Kongresu Turystyki, zwołanego przez Izbę Handlową w Genui w maju 1947 r., w których stwierdzono m.in., że turystyka powinna znaleźć należne jej miejsce we włoskiej gospodarce narodowej. Wysunięto też postulat utworzenia rządowego organu turystycznego o kompetencjach stosownych do roli, jaką powinna odgrywać turystyka w życiu gospodarczym Włoch¹.

Parlamenty i rządy, przede wszystkim krajów zachodnich, zaczęły podejmować kroki w kierunku aktywizacji turystyki. Główna inicjatywa wyszła ze strony parlamentów. Powstawały specjalne grupy parlamentarne do spraw turystyki. Już we wrześniu 1948 r. w Genui-Rapallo-San Remo odbyła się Międzynarodowa Międzyparlamentarna Konferencja Turystyczna z udziałem 129 senatorów i posłów, którzy przybyli z 13 krajów (Austria, Belgia, Dania, Egipt, Finlandia, Francja, Grecja, Liban, Luksemburg, Szwecja, Szwajcaria, Wielka Brytania i Włochy). Konferencja zwróciła się z apelem do rządów i parlamentów krajów reprezentowanych w spotkaniu o zastosowanie w możliwie krótkim czasie środków zamierzających do złagodzenia lub zniesienia utrudnień hamujących ruch turystyczny. W dziedzinie polityki turystycznej Konferencja wzywała m.in. do poprawy stanu organizacyjnego turystyki. W niedługim czasie w wielu krajach Europy Zachodniej poczyniono znaczne postępy w aktywizacji turystyki².

Zasadniczy przełom nastąpił po Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie turystyki i podróży międzynarodowych, która odbyła się w Rzymie w 1963 r. i została następnie nazwana „Konferencją Rzymską”. Wprawdzie w okresie minionych trzydziestu kilku lat odbyło się wiele światowych konferencji w sprawie turystyki i podróży międzynarodowych, ale Konferencja Rzymska miała znaczenie przełomowe ze względu na przyjęte uchwały, opinie i zalecenia. Szczególnie dużą rolę odegrały opinie, uchwały i zalecenia w sprawie ułatwień w formalnościach granicznych, współpracy technicznej i swobody poruszania się, zaniechania dyskryminacji turystyki jako czynnika rozwoju gospodarczego, organizacji turystyki, doskonalenia atrakcji turystycznych, rozłożenia w czasie urlopów, rozwoju podróży grupowych i usług turystycznych. W uchwale w sprawie rozwoju turystyki wyrażono przekonanie, że „turystyka stanowi jedną z podstawowych form działalności ludzi, jako taka jest niezmiernie pożądana i godna pochwały oraz poparcia przez wszystkie narody i rządy”³. W latach powojennych turystyka i gospodarka turystyczna rozwijały się dynamicznie.

8

1

Comite Interparlamentaire Pcrmanent du Tourisme: 1" Congres łnierparlamentaire du Touri-sme, Geneve 1949, s. 13-14.

2

³ Ibidem, s. 13-14, 22-24.

3

Sprawozdanie oraz dokumenty końcowe Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie turystyki i podróży międzynarodowych, Rzym, 21 sierpnia - 5 września 1963 r. Turystyczna Agencja Prasowa, Warszawa, s. 40 i 48-77.