P4210070

UTtJBGIA ŚRKDNIOWTKCZNA

MMA

zawsze bodzie x wami. I z Duchem Twoim). Intonując to iłowa celebr^ czynił trzykrotnie nad kielichem znak krzyta nie było to jut ty^ przekazanie pokoju zgromadzeniu.

Agnus Dei

Powtarzane melodie, często cha rak U* ryzujące te trzy prośby. txł wdtąją & do pierwowzoru, jakim była bardziej rozbudowana litania W pniM| czaaie śpiewano tylko jedną prośbę (ślady podobnej praktyki Wh odnaleźć później — w niektórych XVI i XVII wiecznych mitach głosowych), nlo normą średniowieczną był »picw trzykrotny

Communio

Spośród trzech śpiewów antyfonatnyrh ten jaat najpnmUzy. INato tez kowicie zaniknął, n anty Orno jest w większości przypadków Zftpotr/ehowanie na dhltuzy śpiew m- istniało, jako te y^ydSnlH otrzymywał Komunią.

Poołcommunio

Tę własną modlitwę poprzedzało pozdrowienia, intonowane w 'mOM sposób co Kolekta, na które wszyscy odpowiadali Amrn

Rozesłanie

Po powtórzeniu pozdrowienia diakon śpiewa) /f* miaao r«f* Wsftrifc, spełniona . ;.nś wszyscy odpowiadali Ora grafie* 'Bogu moćb będąd*id&^: W Mszach, w których pomijano Ołoric tu rvop/#i*, diakf*i tpmwał fa* dteumu* Domino (Błogosławmy Panu) odpowiedzią Dm> gmdiafc-ttljH wykorzystywane w Rozesłaniu były częścią ordiaarizin miaaec 1 eglpM były zgodnie z okresem liturgicznym ety tai konkretnym dniem;

Średniowieczna celebracja Mszy

Zestawiając teksty i śpiewy oraz klasyfikując je oipwnfśniii jAkaii pnum i oni mon um imaaor, zaczynamy rocusnieć porządek fitłnjffią. cti^j M«v Nie jwt to jednak zeata^ieme ImpMat, 4 te hyaipmit kk iymodu ponamącia dttji Mszy, która w tfstya fceariik nąjltig niewidoczna dla wiernych znajdujących ei«; w nawie, Nśgwuśn><••**** iprawą była interakcja duchownych w«horze, t wschodniej itrwij zastany ckdirową$.l celebrujących Mszą w prezbiterium

h piernata, naloty podkreśl#: tnezwii tych dwóch grup aasngnSo wanych w śpiew podun Macy. Duchowni w chórze uyioowaJl «ułk i poawtmlj w nich przez cały przebieg liturgii (chyba ir ptdMiil) da jednego t pulpitów*. Ci. którzy wyznaczani byli de nMirąji i aaysty a prezbiterium, miołt de odegrani* bardzw*} aktywną tołg W Maąy cakbrowzaąi w chórze byle tfiak głównych wykonawców: wMuśm .kftfśm), azystmący mu diakon i ittklizba Niektóre nryuąś prasuj óywehr aa uknticronif datydi świąt ołauidf dwóch diakonów i dwóch tebóitkunda W pwwlótarttim snąjdewata tą tet grupa asystentów okzs Śflifd pawaaadwile jato    Ich łtezba taarkiłi «ą w zalet*

naści ad zkłltłd i zwyczaju w apólnoły. rzigi dnia i_; wynikąjąwg z tyeh talassaici, rinkiheri wnwiwhi Zuyceąjciw# niaiacni jrimktywel* (pffgk    akolita (ductowny^ odpewted i li Izy za naczynia

tówgatnr snob* tmeaetąra aią a kadzidle i dwie ażeby trzymająca lałśirm fe'-:

Fb dfugw, trute yamąte. te przedatewksiy pMWtąj opia jwf ?«1towtćn" ptetścssj Juet tauceą nwwietiiwą podeumowaaie wialkhg cdnld śtadniM i ten iwgn eerauuwdele w ctte| jął ihiśteśh akt pezwaft la at)iMpUi^ caytainikuwf tztbk roceartatti* w teądtuk, które • ^śmąją tą pfubłematykę w ązeńti efcwaóhrwy Ośzwt «ą te fsłaaoM dl iwyriąfu eatiahur^fciegn, który jaka Wariant rfUt rźywdaipi de* wtącymd w wtgk*suś& *<ąpwUk#<b to*rMdów - - rudnych    rwy

mąa mliidientzmfi uraeadnia fakt, i» HPś tekWty t «pi» aą dftaiąpw

nil Mka we a zfióśiaiaiiyiti wydkwiazll i khyadwk jnea eiwwiet w jgzflUi anglrtzklii Wwkr takwh totąg i aśrwHMi Adkdkwy wytoety (tam w Maiki D Mmśw w dum kiriikj pijdfwś a wwnw latmgWawą giMfMW tamat azMuwweeóś Mat)¹ w Idukwy IW utyku irąpirktiw ( tr wsrywtkfia t śpwwamÓ tMkwto praca wydana prace ^wka Santern#    fŚi (Wiwiy ąf łk JM* ISSć^^

Makary. 0f&n*riH**    Newtap Aftómt IM £ jsdte^ timwy jeel

za« kwae dawcjma 4ki_: pwMWF*i wdąeM    wą tdlif,

i dragm wmay tfiśbi traktów w wsrystkió zawarte w Mży tediiruiatje i dalą aWiwimąlrit, ^rdMdifld MCW% ti znega adwteół i^:tip.;wiflpś .iwytiigilsr w dtpw tyk n^irwtoiyś. w^gcuawóąpi wag jwdawk fcząp^ liskw zwyetąr w ihwótoijńn WMóa_v