Dwudziesto124aangelsa

Temat: Żagary i II Awangarda Lubelska.

Żagary
Grupa pisarzy działająca w latach 1931 - 34 w Wilnie. Założycielami jej byli
bujnicki, Gołubiew, Miłosz, Zagórski, a następnie przystąpili do niej Byrski,
Kotlicki, Mikułko, Rymkiewicz. Żagaryści nie stworzyli programu teoretycznego,
poezja każdego z nich ma wyraźne cechy indywidualne. Wypracowali natomiast swój
styl artystyczny. W najważniejszych elementach właściwych Drugiej Awangardy, do
której się zaliczali, ukształtował się światopogląd grupy : pasje społeczne
doprowadziły do katastrofizmu, wybory artystyczne nakazywały przekształcać
środki poetyckie wypracowane przez poetów Awangardy Krakowskiej. Nawiązano też
do klasycyzmu i symbolizmu. Pismem grupy były "Żagary" - miesięcznik poświęcony
sztuce.
II Awangarda Lubelska
Obejmuje poetów lubelskich zgrupowanych wokół Czechowicza i awangardów
wileńskich. Poeci ci stworzyli zupełnie odrębny rodzaj poezji : do cywilizacji
miejskiej i jej przejawów odnosili się bez entuzjazmu, w swych wierszach
tworzyli katastroficzne obrazy jej końca; idea rygoru składni ustąpiła miejsca
emocjonalnej wizyjności romantyków. Najważniejsze cechy poezji Drugiej Awangardy
to społeczne zaangażowanie i przyrodniczy regionalizm. Awangarda wileńska
prezentowała się na zewnątrz jako zespół mający wszelkie cechy zwartej grupy
ideowo - artystycznej o czym decydowało posiadanie własnego pisma. Awangarda
Lubelska była bardziej kręgiem przyjacielskim niż grupą mającą wspólny program.
Grupa była nieliczna : Czechowicz, Michalski, Łobodowski. W swoich wypowiedziach
nawiązywała do istniejącego w Lublinie w latach 20 Reflektora - grupy w skład
której wchodzili oprócz Czechowicza, Bielawski, Gralewski, Grędziński. Poeci
lubelscy Drugiej Awangardy drukowali wiersze w dziale literackim dziennika
"Ziemia lubelska". Starania o własny miesięcznik literacki zakończyły się
wydaniem jednego tylko numeru pt. "Barykady". W 1933 po przeniesieniu się
Czechowicza grupa przestała istnieć.