3582327750

Wiele wielkich dzieł wywodzi się z tradycji słowa mówionego.

W Rzymie kiedyś za literaturę uznawano literaturę nagrobną.

W starożytności twórcy najpierw musieli się nasłuchać, a potem wybrać formę.

Większość utworów przygotowywano do deklamacji.

Słuchający musiał być przygotowany do odbioru utworu. Oceniał wygłaszającego (na ogół twórcę).

Alkajos i Safona - na wyspie Lezbos, liryka monodyczna i erotyki.

Wspólne cechy;

•    świetna znajomość systemu wersyfikacji przy urozmaiceniu

•    styl prosty, wykwintny, lecz nie pompatyczny

•    subtelne słownictwo

•    doskonała, klarowna forma

•    melodyjna fraza

•    nawiązanie do tradycji mitologicznej i poetyckiej

•    utwory związane z określonym kręgiem słuchaczy (precyzyjny odbiorcy)

Safona:

•    wiersze w dialekcie

•    proste środki stylistyczne podkreślające słowo i jego melodię

•    mistrzostwo w modlitwie (inwokacja, sankcja, prośba)

Alkajos:

•    wiele z jego pieśni podteksty polityczne

•    utwory o charakterze mitologicznym - pretekst udowodnionej tezy

•    moralista

•    oddziaływanie na umysły

•    wiersz zaangażowany politycznie hymnem do bogów

W XX w. tradycję tę kontynuował Konstantinos Karafis.

Wpływ na Kochanowskiego.

Homer:

•    oparcie na mitach będących domeną wyobraźni ludowej,

•    elementy treści z legend i pieśni

•    ideał poezji epickiej

•    świadome stosowanie heksametru

•    precyzyjne, konkretne stosowanie zabiegów stylistycznych

•    nowatorska konstrukcja (nie od początku)

•    zmiana osoby z pierwszej na trzecią

•    słyszał w głowie to jak będzie czytane na głos

•    styl dworski

•    świetna znajomość dworskiej konwencji

•    charakterystyczny sposób wyrażania się postaci o innych - nie ma wulgaryzmów

•    przerafmowanie kulturalne

•    język bohaterów językiem zapożyczonym - m.in.: mieszanie dialektów i używanie żywej litery (pojawiała się, gdy brakowało sylaby - gemma)