928100351

Wstęp

Rozwój komunikowania politycznego jako jednej z form komunikowania społecznego wynika z konieczności porozumiewania się w systemach demokratycznych głównych aktorów politycznych - rządów, partii politycznych, grup interesów ze swoim elektoratem i sympatykami. Komunikowanie polityczne jako samodzielny obszar studiów akademickich zaistniało dopiero w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku. Prekursorami nauki o komunikowaniu politycznym byli Amerykanie, którzy pozostawili trwały dorobek i liczną literaturę. Wśród wielu pionierów tej dziedziny, którzy mają swój niekwestionowany wkład w rozwój badań nad tym zjawiskiem są D. Paletz^{1 2}, T. Patterson, J. Curran, M. Gurevitch i J. Woollacott ³, J. G. Blumler⁴, L. Sabato, D. Swanson, D. Nimmo, D. A. Graber⁵, M, McCombs, D, Shaw⁶, D. Weaver, B. Newman, L. Kaid⁶, D. Sanders. Na uwagę zasługują także prace europejskich uczonych, w tym brytyjskich, jak R. Worcester, P. Norris, B. McNair, R. Negrine⁷, M. Wheeler, D. Watts, D. Wring, J. Curran, D. McOuail⁸. Do wybitnych niemieckich badaczy komunikowania politycznego należy zaliczyć H. Kepplingera, E. Noelle-Neumann\ H.-B. Brosiusa, M. Kunczika, W. Donsbacha, U. Sarcinellego, Ch. Holtz-Bachy, J. Wilke, W. Schulza i K. Schónbacha¹⁰, B. Pfetsch, O. Jarrena, U. Sarcinelli i U. Saxera¹¹. Dynamiczny rozwój tej dyscypliny zaowocował wieloma opracowaniami autorów francuskojęzycznych, między innymi Francuzów J. Gerstlego¹², Ph. Maareka¹³, Y. Chevaliera¹⁴, G. Derville¹⁵, P. Zemor¹⁶ oraz

5

1

' D. Paletz (ed.), Poktical Communication inAction. Hampton Press. Vermorel, F. and Vermcrel, J., New Jersey 1985.

³ J. Curran. M. Gurevitch, J. Woollacott (eds). Mass Communication and Society Edward Arnold. London 1982 ^; J. G. Blumler. E. Katz. The Uses ot Mass Communications. Sagę Publications. Beverty Hils 1974.

‘ D A Graber. Mass Moda and Amorican PoUtics (6^r EdlOon). CQ Press, 2001 M McCombs i D Shcwn, Tho Agonda-SoMng Function ot tha mass Mod>a. 1972 ; M McCombs l D. Shown, Tho Eme/gence ot Amorican Poktical issuos. 1977 * L. L. Kald (ed.), Handbook of Poktical Communication Research. LEA, New Jersey 2004.

R. Negrine. Poktics and the Mass Medta to Brrtain. Routtedge, London 1987 ’ M. McOual. Mass Communication Theory(4th Edition), Sagę, London 2000 ’ E. Noelle-Neuman, Reprezenlatyyme badania ankietowe. PWN, Warszawa, 1976.

^,u W. Schulz. K. Schónbach (Hresg.). Massenmediem und Wahien. Munchem 1983.

2

" O. Jarren. U. Sarcinelli. U. Saxer (Hrsg), Politische Kommunikation in der demokratiscłton GeseHschatt Ein Handbuch

3

mit Lexikonteil. Opladen 1998.

4

¹³ J. Gerstle. La communication poktięue. PUF. Parts 1992

5

¹³    Ph Maarek. Communication et marketing de fhomme poUtk/ue. Lussaud, Parts 1992.

6

¹⁴    Y. Chevaller. L' .expert‘ś la tólóv>s>on Tradtions ótectives et lógitimitó mtdiatięue. Ed. CNRS. Parts 1999