20412

odrębne metody badania

utrwalanie się danej dziedziny wśród innych specjalności poprzez wyraźne określenie odmiennego i własnego zakresu badań i działań oraz zakresu potrzebnej wiedzy

-    utrwalanie się tożsamości zawodowej reprezentantów danej dziedziny i ich przydatności społecznej

-    dobrze rozwinięty system doskonalenia zawodowego - jako podstawa do zdobywania stopni specjalizacji zawodowej

Powstawanie nowych subdyscyplina rozwój psychologii klinicznej:

•    różnicowanie się obszaru zainteresowań psychologii do rozwiązywania problemów zdrowotnych dzieci, młodzieży i osób dorosłych, jednostek i grup

•    wychodzenie psychologa klinicznego poza obszar zaburzeń psychicznych, przyłączenie się do nurtu medycyny psychosomatycznej, potem oddzielenie się w odrębną subdyscyplinę określaną najpierw jako psychologia lekarska, następnie jako psychologia medyczna (jako odrębna dziedzina psychologii stosowanej, rozwijająca się na styku medycyny i psychologii)

•    wyodrębnienie się psychologii zdrowia, która wchłonęła psychologię medyczną

•    logika wyodrębniania się nowej subdyscypliny:

potrzeby społeczne —> podejmowanie nowych zadań —> brak teorii —> rozwój nauki (wiedzy responsywnej, profesjonalnej i teoretycznej w tych dziedzinach) —»umocnienie się dyscypliny i jej dojrzałość (nowe organizacje, towarzystwa, tożsamość zawodowa) —> nowe wyzwania —* różnicowanie się, np opieka paliatywna powiązana z psychoonkologią

•    wyodrębnianie się nowych subdyscyplin jest wynikiem współdziałania siły potrzeb i nacisków społecznych i istnienia odpowiedniej wiedzy profesjonalnej

•    zagrożenie utr aty tożsamości zawodowej psychologa klinicznego oraz nadmiernej specjalizacji

•    w psych, klinicznej szczególnie niekorzystne wydaje się oddzielenie w procesie różnicowania i powstawania subdyscyplin:

-    tego co jednostkowe od tego co społecznego

-    tego co jest zorientowane na dobrostan od tego, co jest zorientowane na cierpienie

-    zdrowia somatycznego od zdrowia psychicznego i społecznego

-    mechanizmów psychologicznych zachodzących w okresie dziecięcym od procesów zachodzących w dorosłych okresach rozwoju dziecka

Rozdział 7. Psychologia niepełnosprawności umysłowej. Stanisław Kott alik

Krótka lustoria rozwoju poglądów na nieoelnostii awnosc umysłowa

Oligofrenia:

•    niepełnosprawność umysłowa jako rodzaj zaburzenia psychicznego została wyodrębniona przez psychiatrów, uważano, że jest to całościowa degradacja życia psychicznego, która w zasadniczy sposób uniemożliwia człowiekowi samodzielne życie

•    Kraeplin - wyróżnił cechy, które wyraźnie oddzielają niepełnosprawność umysłową od pozostalyelr

brak dynamicznych zmian w obrazie zaburzenia, wskazujących na postępujący proces chorobowy

- wystąpienie zaburzeń natychmiast po urodzeniu się dziecka lub we wczesnym dzieciństwie zahamowanie rozwoju wszystkich procesów poznawczych (spostrzegania, uwagi, pamięci, uczenia się i myślenia)

biorąc to wszystko pod uwagę Kraeplin nazwał ten rodzaj zaburzenia oligofrenią, uznawano

2