33339

jednak tego terminu

Poświęcając w dalszym ciągu uwagę redakcyjnej pracy autorów Ewangelii, Instrukcja podkreśla rolę kontekstu przy ustalaniu sensu wypowiedzi stwierdzając, że ewangeliści niejednokrotnie przekazywali słowa i czyny Jezusa w różnym kontekście, aby ich treść dobitniej wyjaśnić. Dlatego egzegeta powinien badać, .jaki był zamiar ewangelisty, gdy słowa lub zdarzenia tak właśnie referuje i w takim stawia kontekście”. Ewangeliści często podają słowa i czyny Pana Jezusa w innym porządku, niż zostały wypowiedziane lub dokonane. Zmieniony porządek bynajmniej nie sprzeciwia się prawdzie. Bywa też, że wypowiedzi Pana w Ewangeliach nie są cytowane dosłownie. Ewangeliści oddawali je czasem innymi słowami, zachowując jednak ich sens. Instrukcja przypomina, że dostrzegał to już św. Augustyn wskazując, że dokonując takich zabiegów redakcyjnych ewangeliści pozostawali pod opieką Ducha Świętego, który kierował ich umysłami podczas spisywania Ewangelii.

Instrukcja zobowiązuje egzegetów do uwzględniania okoliczności powstania i redakcji Ewangelii oraz do zapoznawania się z wynikami nowszych badań. Jeśli egzegeta nie będzie tego czynił, „nie dojrzy tego, co pisarze natchnieni zamierzali powiedzieć i co w rzeczywistości powiedzieli”.

Konstytucja Dei Verbum mówiąc o Ewangeliach opiera się na Instrukcji Papieskiej Komisji Biblijnej, przedstawiając zawarte tam stwierdzenia w sposób bardziej sumaryczny. Także w Konstytucji można więc prześledzić trzy etapy tworzenia się Ewangelii.

Najpierw, już w pierwszym zdaniu paragrafu 19, Konstytucja podkreśla historyczność Ewangelii. Stwierdza, że Ewangelie wiernie podają to, „co Jezus, Syn Boży, żyjąc wśród ludzi, dla wiecznego ich zbawienia rzeczywiście uczyniI i czego uczył aż do dnia, w którym został wzięty do nieba (Dz 1,1-2)”. Jest to pierwszy etap powstawania Ewangelii - życie i działalność Jezusa, czyli Sitz im Leben Jezusa.

Okres drugi scharakteryzowany jest również jednym zdaniem:    Apostołowie po

wniebowstąpieniu Pana to, co On powiedział i czynił, przekazali słuchaczom w pełniejszym zrozumieniu, którym cieszyli się pouczeni chwalebnymi wydarzeniami życia Jezusa oraz światłem Ducha prawdy oświeceni”. Ten drugi okres swoje Sitz im Leben ma w przepowiadaniu apostołów. Zwróćmy uwagę na to, że apostołowie przekazali - tradidemnt - to, co Jezus powiedział i czynił. A więc apostołowie nie byli wynalazcami tradycji ewangelicznych ani jej autorami, oni ją przekazywali. Czynili to w pełniejszym zrozumieniu dzięki chwalebnym wydarzeniom z życia Jezusa i oświeceniu przez Ducha Świętego.

Okres trzeci to, redakcja Ewangelii. Także Konstytucja wskazuje na pewne tysy pracy redakcyjnej ewangelistów. „Święci autorowie napisali cztery Ewangelie, wybierając niektóre z wielu wiadomości przekazanych ustnie lub pisemnie; ujmując pewne rzeczy syntetycznie lub objaśniając, przy uwzględnieniu sytuacji Kościołów; zachowując wreszcie formę przepowiadania”. '.Awięc ewangeliści wybierali, ujmowali syntetycznie, objaśniali. Korzystali z tradycji ustnej i z dokumentów spisanych. Uwzględniali sytuację Kościołów, dla których przeznaczali swe dzieła. Pisząc, zachowali formę przepowiadania, ale przekazali nam szczerą prawdę o Jezusie. Czerpali z własnej pamięci i wspomnień, ale korzystali też ze świadectwa tych, którzy „od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa” (Lk 1,2-4). Trzeci okres to moment kompozycji, utrwalenia na piśmie, czyli historii redakcji. Jest to Sitz im Leben ewangelisty.