34994

Polityka publiczna - tworzy ją zbiór wzajemnie oddziaływujących na siebie decyzji różnych podmiotów, dotyczących selekcji celów i środków ich osiągnięcia w ramach określonej sytuacji.

Polityka ochrony środowiska - jest nią sekwencja działali i zaniechali podmiotów polityki, które - choć obierane jako pożądane z punktu widzenia interesu publicznego - prowadzą do pogorszenia, utrzymania lub polepszenia stanu środowiska naturalnego.

Zadaniem parlamentu, rządu oraz systemu administracji publiczne) - jest redefinicja interesu publicznego, uwzględniająca konieczność zapewnienia optymalnych wanmków dla rozwoju gospodarczego i minimalizacji szkód wynikających z ingerencji człowieka w jego środowisko naniralne. (Organy państwa nie są jednak w realizacji tego zadania autonomiczne).

Redefinicje warunkują iioiakiefcoiodzaiu czynniki

-    ekonomiczne interesy podmiotów gospodarki, zwłaszcza wielkich koncernów przemysłowych.

-    polityczne interesy partii dążących do maksymalizacji poparcia wyborczego,

• wymogi międzynarodowej współpracy ekologicznej.

CharakKrystyęzną cechą ekopplrtyki - je?i wjęlopodffliotgwpśę - W jej tworzeniu biorą udział zarówno szeroko rozumiane ruchy społeczne (partie polityczne, orgatuzacje ekologiczne, grupy interesów), jak i organy państw (parlament, rząd. ministrowie) oraz struktuiy samorządowe wszystkich szczebli. Ich wzajemne relacje cechuje wysoki poziom konfliktowości reprezentowanych przez nie interesów, zarówno w wymiarze funkcjonalnym, jak i w terytorialnym.

Istotnym elementem polityki ochrony środowiska jest natomiast to. że - w odróżnieniu od innych polityk szczegółowych - aktywność państwa w tej dziedzinie jest zakładana i aprobowana nawet przez radykalnych zwolenników gospodarki rynkowej. Godzą się oni bowiem z tym. że rynek jest w stanie dostarczyć wszystkich dóbr i usług poza tzw. czystymi dobrami publicznymi.

Nie ulega wątpliwości, że wolne od zanieczyszczeń powietrze, czysta woda, nieskażona gleba czy zdrowe lasy posiadają wszystkie wymienione cechy czystych dóbr publicznych. Konsekwencją tego stanu rzeczy stanowi to, że „konieczne jest korzystanie z rządów i ich zdolności ściągania podatków do gromadzeiua funduszy mających służyć zapewiueniu czystych dóbr publicznych, których ludzie w rzeczywistości chcą W tym sensie, bezpośrednim celem polityki ochrony środowiska staje się nie tyle powstrzymanie jego degradacji czy też polepszenie jego stanu (czego aparat państwowy nie jest w stanie zapewnić), ile ustalenie zasad ponoszenia kosztów obu tych procesów, co bez wątpieiua stanowi domenę działania organów państwowych z parlamentem i rządem na czele. Oznacza to jednak uznanie aktywności państwa w tej dziedzinie za pożądaną.

ID.

Jednocześnie brak zasobów materialnych jest jedna z częstych przyczyn niepodejmowania działali, które mogłyby przynieść w krótkim czasie wymierne efekty w zakresie poprawy stanu środowiska naturalnego. W grę wchodzi tu bowiem konkurencyjność celów politycznych. Z punktu widzenia interesów niektórych firm. ochrona środowiska jest zbędnym podwyższeniem produkcji dóbr czy usług: z kolei, z punktu widzenia przedstawicieli ruchów ekologicznych dziedzina ta jest permanentme luedoinwestowana w budżecie państwa.

Rozpatrując problem ekopolnyki. na podkreślenie zashiŁUią następujące okoliczności

-    istotną rolę odrywa zniesienie cenzury oraz swoboda zakładatua stowarzyszeń politycznych prowadzące do faktycznej wolności wypowiedzi oraz do odrodzenia się opinii publicznej jako czynnika wpływu na poczynania władz publicznych.

-    odirona środowiska naturalnego staje się faktyczną kwestią polityczną, wokół której następuje mobilizacja opinii publicznej i koncentrują się działalna niektórych podmiotów polityki (np. partii czy ruchów ekologicznych).

-    nasileniu ulega proces rywalizacji o uzyskanie najdogodniejszych z punktu widzenia stron konfliktu ekologicznego decyzji politycznej.

-    wzrasta rola otoczenia międzynarodowego - zwłaszcza w kształtowaniu treści decyzji podejmowanych przez parlament i rząd. Proces ten jest zdynamizowany w szczególności przez demonstrowaną przez polskie władze chęć włączenia się w strukturę Unii Europejskiej. Jest to czynnik, którego znaczenie dla treści polskiej ekopolityki będzie stale wzrastało.

2