35159

korzystają z powagi rzeczy osądzonej w tej sprawie, a także stanowią wskazówki w

przyszłych, podobnych

sprawach.

Zgodnie z doktryną acte clair przepisy jasne, których brzmienie nie budzi wątpliwości, nie podlegają

procesowi wykładni. Natomiast doktryna acte eclaire dotyczy przepisów, których znaczenie już zostało

wyjaśnione. W tym przypadku również nie ma potrzeby dokonywania wykładni takich przepisów, Z formułą

res iudicata związana jest doktryna stare deisis, określana jako „powaga precedensów”. W przypadku TS UE

doktryna ta opiera się na cytowaniu precedensów w podobnych sprawach, ponadto na hierarchii sądów -

orzeczenia sądów wyższego rzędu wiążą sądy niższego rzędu. Orzeczenia TS UE wiążą sądy krajowe i Sąd Pierwszej Instancji.

Niemniej należy zaznaczyć, że TS UE, jako sąd, od którego orzeczeń nie przysługuje odwołanie i w tym

sensie sąd najwyższy - nie jest związany swoją linią orzeczniczą. Zdarza się, że odchodzi od tej linii.

Wykładnia prawa wspólnotowego odbywa się na dwóch poziomach: wspólnotowym i krajowym. TS UE

przyczynia się do spełniania postulatu jednolitości prawa w ramach Wspólnoty, a tym samym do jednakowego

stosowania prawa wspólnotowego w państwach członkowskich (bezpośrednio w

dziedzinach objętych tym

prawem, a pośrednio w innych dziedzinach).

Na poziomie wspólnotowym, zgodnie z tym, co wcześniej ustalono, za wykładnię prawa wspólnotowego

odpowiedzialny jest TS UE. Na poziomie krajowym obowiązek ten spoczywa na organach krajowych, przede

wszystkim na sądach, aczkolwiek tylko wtedy, kiedy wykładnia taka nie budzi

wątpliwości. W razie wątpliwości sądy

zwracają się do TS UE o wydanie orzeczenia wstępnego.

Trzeba przy tym wskazać, że relacje między sądami krajowymi a TS UE nie są

hierarchiczne, czyli TS UE nie jest

sądem apelacyjnym w stosunku do sądów krajowych.