35978

Tadeusz Gajcy

<<Wizyjność w poezji T. Gajcego»

Nawiązywał do katastrofizmu, głównie Drugiej Awangardy, prezentował jednak jego swoistą wizję - szczególnie nasyconą negatywizmem, spiętrzającą i zagęszczającą obraz apokaliptycznej makabry, a także wprowadzającą elementy groteski.

Rzeczywistość ukazywał w wizyjno-symbolicznych obrazach, często posługiwał się konwencją snu dla łączenia elementów realistycznych i baśniowych, obok poematów sięgał do form ballady, bajki, kolędy, piosenki.

-wieloznaczne, wizyjne, niekiedy nawet nadrealistyczne obrazy świata okupacyjnego i przeżycia związane z tą rzeczywistością

-    Ruchome, niestabilne obrazy nakładają się na siebie: sen, gorączkowe majaczenia, niejasne wspomnienia z dzieciństwa, szczątki baśni, projekcje lęku

-obraz zniszczonej Ziemi- płyną kości zwierząt, zwęglone lasy.

-    ludobójcze praktyki wrastające w rytm dnia powszedniego, przyzwyczajenie ludzkości do mordu w obrębie życiowego porządku

-    prorokowanie własnej śmierć, myśl ta przemienia się w obsesję.

-    pejzaże zniszczonych przez wojnę miast

-    spory z Bogiem i z szatanem - świat z Apokalipsy

-    obraz totalnej klęski, snujących się ludzi, narażonych na agresję, zimno, zarazę

-    obrazy płonących włosów, zwłoki z połamanymi nogami, zatłuczone kamieniami niemowlęta.

-widma zgwałconej matki, Romualda Traugutta, widmo ojca wywiezionego na Sybir, zamęczonej siostrzyczki. Wykopują się z grobów zmarli.

-    płonące gromnice, lęk jest wszędzie, biskup odprawia egzorcyzmy.

Grom powszedni Widma

Do potomnego Misterium niedzielne