niezwykłego ponad oczekiwanie lub możliwość dziwiącego się”. Definicja ta określana jest mianem subiektywnej. Na pierwszy plan wysuwają się przeżycia osoby doświadczającej cudu takie jak oczekiwanie, możliwość.
■ wiele doskonalszą definicję stworzył św. Tomasz z Akw inu: „cudem właściwym nazywa się, gdy coś się dzieje poza porządkiem całej natury”. Definicja ta nazywa się obiektywną. Odnosi się do obiektywnego biegu rzeczy. Naszym zadaniem jest stwierdzenie czy dany przypadek nie mieści się w porządku natury. Może się coś dziać: supmaturam (ponadnaturalne) np. wskrzeszenie, contranaturam (przeciwnaturalne) np. chodzenie po wodzie, praeternaturam (oboknaturalne) np. rozmnożenie chleba);
■ czasy współczesne zauważyły słabość definicji św. Tomasza z Akwinu pod względem teologicznym. Powstało ujęcie personalistyczne cudu. Takich ujęć jest sporo. Definicja ks. Kopcia z KUL: „cud stanowi znak, przez który Bóg nawiązuje z człowiekiem kontakt osobowy i komunikuje mu swoje zbawcze zamiary”. Definicja wskazuje na relacje między osobami Boga i człowieka w odniesieniu do zbawienia.
Obiektywne odwołanie cudu jest bardzo istotne, czyli odwołanie się do przekroczenia porządku naturalnego. Należy wziąć pod uwagę, dwa aspekty:
• przekraczanie porządku natuiy - z punktu widzenia nauk przyrodniczych
• religijny aspekt wydarzenia (soteriologiczno-zbawczy) - z punktu widzenia teologii Sposoby rozpoznania cudu:
— religijny - dokonuje się w codziennym, indywidualnym życiu religijnym człowieka.
— naukowy - rozpoznanie w sposób systematyczny z uwzględnieniem rygorów nauki.
Kryteria dotyczące porządku naturalnego ustalił Benedykt XIV (dot. uzdrowienia):
1. choroba była ciężka (nieuleczalna lub trudna do uzdrowienia)
2. choroba nie była w ostatecznym stadium rozwoju
3. nie używano lekarstw lub używane były ewidentnie nieskutecznie
4. uzdrowienie było nagłe
5. uzdrowienie było całkowite, a nie połowiczne
6. uzdrowienie nie było poprzedzone przesileniem
7. choroba nie powróciła później przez przynajmniej 10 lat