Po klęsce powstania styczniowego rozgłos w Europie zdobyli generałowie-emigranci ze skrajnej lewicy powstańczej: J. Hauke-Bosak, J. Dąbrowski, W. Wróblewski.
1866-67 J. Tokarzewicz wydaje na emigracji pismo propagujące socjalizm gminowładczy A. Hercena Gmin.
W kraju do około 1870 roku socjalizm był nieznany; wcześniej kiełkował nurt umiarkowany -> jego inicjatorem od 1871 roku w Galicji był B. Limanowski
W 1881 socjaliści emigracyjni skupieni wokół Limanowskiego założyli Stowarzyszenie Socjalistyczne Lud Polski, której głównym celem było odzyskanie niepodległości
Od 1888 roku kontynuacją SSLP była Gmina Narodowo-Socjalistyczna
Około 1878 uaktywnił się drugi nurt - radykalny społecznie i „internacjonalistyczny", nazywany też socjalizmem warszawskim - kiedy agitację w Galicji rozpoczął L. Waryński. Należeli też do niego: S. Mendelson i K. Dłuski.
W 1880 roku po procesie krakowskim cała trójka została wydalona z Austro-Węgier. Udali się do Genewy, gdzie w pierwszym numerze pisma Równość opublikowano program warszawskich socjalistów
W 1881 Waryński wraca do Warszawy, nawiązuje kontakt z socjalistycznymi kółkami młodzieżowymi, na bazie których ze S. Kunickim założyli konspiracyjna Międzynarodową Socjalno-Rewolucyjną Partię „Proletariat" (I Proletariat) współpracującą ściśle z rosyjską Narodajną Wolą
Z „Proletariatu" wystąpiła socjaldemokratyczna grupa K. Puchewicza pod nazwą Partii Robotniczą 'Solidarność"
W tym samym czasie na rosyjskim Uniwersytecie Warszawskim uformowała się grupa nazywana „krusińczykami" od przewodniczącego: S. Krusińskiego
Między 1883 a 1885 „Proletariat” zostaje rozbity, a ok, 200 jego członków aresztowanych i skazanych, w tym Waryński dostał 16 lat więzienia
W 1888 roku z inicjatywy M. Kasprzaka zorganizowano Polską Partię Socjalstyczno-Rewolucyjną (II Proletariat):
• Nie rezygnowali z taktyki indywidualnego terroru
• Cel polityczny: walka o ogólno rosyjską konstytucję
• Główny ideolog to L. Kulczycki
1889 powstaje Związek Robotników Polskich aktywny w organizowaniu akcji strajkowych