124967

jednostki i środowiska, zainteresowanie wpływem warunków bytu i kręgu kultury na człowieka w różnych fazach jego życia. Pedagogika społeczna zajmuje się środowiskami, uwarunkowaniami przebiegu procesu wychowania oraz analizą czynników, które wpływają na zaspokajanie potrzeb dzieci, młodzieży i osób dorosłych w różnych etapach życia jednostki i grup społecznych i w różnych elementach środowiska społecznego. Przedmiot badań dla pedagogiki społecznej jest człowiek wraz z jego otoczeniem.

Zadania pedagogiki społecznej:

Głównym zadaniem pedagogiki społecznej jest zapewnienie bytu wartościom przez ich przyjęcie i krzewienie oraz przetwarzanie środowiska w imię człowieka, w imię ideału. Zatem pedagogika społeczna zajmuje się środowiskiem wychowawczym, teorią środowiskowych uwarunkowań edukacyjnych i rozwoju człowieka oraz teorią i praktyką kształtowania środowiska.

Pedagogika społeczna ma za zadanie:

-zbierać wiedzę o całej rzeczywistości wychowawczej -analizować przebieg procesów wychowawczych -obserwować zjawiska wychowawcze i opisywać je -wysuwać wnioski płynące z obserwacji

-wykrywać i wyjaśniać wnioski i zależności jakie zachodzą między zjawiskami wychowawczymi -oceniać pozytywny i negatywny wpływ wszystkich elementów składowych procesu wychowania na rozwój osobowości wychowanka -opracowanie celów, zasad, metod i form pracy społecznej

Idee klasycznej pedagogiki społecznej

I.    Idea edukacji społecznej

Czyli wychowanie to autonomiczna dziedzina twórczości a zarazem jeden z elementów życia społeczno- kulturowego

II.    Idea podmiotowości

Siły ludzkie tworzą świat społeczny, który jest strukturą dynamiczną.

III.    Idea sprawiedliwości społecznej

Wszyscy ludzie powinni mieć równy dostęp do warunków rozwoju. Szansę na to daje ład społeczny oparty na demokracji.

IV.    Idea pomocniczości

Społeczeństwo ma obowiązek niesienia pomocy wszystkim potrzebującym jednostkom, grupom i środowiskom społecznym.

Po raz pierwszy terminu „pedagogika społeczna” użył Adolf Diesterweg.