77457

-    krytykował rozdrobnienie terytorialne Rzeszy

-    umowa społeczna składała się u Pufendorfa z trzech aktów:

1)    akt zrzeszenia się jednostek w społeczeństwo

2)    akt, na mocy którego społeczeństwo otrzymuje swój ustrój konstytucyjny

3)    akt, w którym zrzeszone społeczeństwo poddaje się władzy suwerena, ustanowionej w akcie poprzednim (uzasadnienie absolutnej władzy monarszej)

Pozytywizm i pozytywizm prawniczy

a)U źródeł pozytywizmu. Pozytywizm wiążąc swe twierdzenia właśnie z tymi naukami

(fizyka, chemia, biologia ) stawał się filozofią nie wierzącą wfilozofię.

Pozytywizm prawniczy - nurt w XIX i XX-wiecznei filozofii prawa, przeciwstawiany prawu natury. Jego najsłynniejszymi przedstawicielami byli: John Austin. Rudolf von Ihering. Georg Jellinek.Herbert Hart i Hans Kelsen.

Pozytywizm prawniczy w połączeniu z marksizmem stał się podstawą urzędowej teorii prawa, która była dominującą doktryną prawną w krajach komunistvcznvchf

Do podstawowych tez pozytywizmu należą następujące:

•    pojęcie prawa sprowadza się do normy (reguły),

•    nie ma koniecznego związku między prawem i moralnością, tzw. Teza o rozdziale

•    prawo obowiązuje jedynie na określonym terenie w określonym czasie, jest ustanowione przez uznawany autorytet (państwo).

Rozwinął się w dwóch wersjach:

•    anglosaskiej - John Austin, Herbert Hart

•    kontynentalnej (mocno zróżnicowanej) - Rudolf Jhering. Szkoły filozofii prawa

Klasyczne prawo natury. Uniwersalne i niezmienne zasady decydują o normatywnie wiążącym charakterze prawa pozytywnego i stanowią podstawę krytyki prawa pozytywnego. Zasady te wynikają ze społecznej natury człowieka (Arystoteles, Św. Tomasz). Według Arystotelesa każda działalność praktyczna ma swój cel i posiada swoiste kryteria doskonałości. Według Św. Tomasza celem ostatecznym działań człowieka jest dobro.

Prawo natury okresu Oświecenia Normatywnie wiążący charakter prawa pozytywnego i jego krytyka opierają się na umowie społecznej. Większość filozofów traktowała umowę społeczną jako hipotetyczną, to znaczy, że w stanie natury ludzie by zawarli taką umowę. Filozofowie wyciągali następnie konsekwencje logiczne z tej hipotetycznej umowy. Ponieważ jednak stan natury był opisywany w różny sposób, istniało wiele różnych wariantów oświeceniowego prawa natury (Hobbesa, Locke a, Rousseau itd.)

Według Immanuela Kanta normatywnie wiążący charakter prawa pozytywnego i jego krytyka opierają się na uniwersalnych maksymach. Ostateczną ich podstawą jest imperatyw kategoryczny, według którego należy postępować tak, jakby się racjonalnie chciało, żeby wszyscy postępowali.

Wszystkie koncepcje prawa natury są jednak krytykowane jako za to, że się opierają na spornych, i z reguły niejasnych założeniach. Jednakże każda z tych koncepcji ma swoich nowoczesnych zwolenników i naśladowców. John Rawls opiera się na Kancie i na hipotetycznej umowie społecznej. Robert Nozick także opiera się na hipotetycznej umowie społecznej. Konsekwencje ich teorii są jednak